moeder of wijze vrienden middelaars zijn tusschen u en haar.”
»Zij begrijpt mij niet,” riep Aernoud met dwepende geestdrift ten hemel ziende; en toen tot haar: »vrouwe! gij zijt eene flauwhartige Christin!”
»En gij een slecht beraden jongeling!” sprak vrouw Reiniersz, »die, niet aanziende de ondervinding van grijze haren, blindelings een jok van ellende op zich laadt, en hardnekkiglijk eigen meening de beste keurende, trots het trouwe vermaan eener moeder.”
»Die meening is Godsdienst, moeder!” hernam hij met vuur, »en ik heb het beste deel gekozen; en daarom ook, zoo ge kettersche gevoelens voorstaat in uw huis, of toelaat dat anderen die voorstaan, ware die andere ook Johanna zelve, dan in Gods naam! vaarwel! moeder! ik kom niet meer over uwen dorpel,” en hij wikkelde zich den mantel dichter om den schouder, en ging…
»Aernoud! Aernoud!” riep de weduwe, hem snel bij den arm vattende, »laat ons zóó niet scheiden: neem eerst uwe rust, en zie toch uwe zuster!”
»Groet haar van mij, ik kan haar nu niet zien; ik zoude hare vragen kunnen uitharden, noch beantwoorden, en ik heb reeds te lang verzuimd van mijnen plicht, waarvoor ik eenen eed zwoer. Mijn paard wacht ginds voor uwe deur…” En toch keerde hij zich om en wierp zich nog eens aan hare borst: »moeder! gij zegt wél, laat ons in vrede scheiden; maar, om der wille van alle Heiligen! hoed mijne zusterkens — gij zult er rekenschap van geven ten laatsten dage!” En hij drukte heftig hare handen en zijn brandende lippen op haar eerwaardig, voorhoofd; daarna viel de huisdeur achter hem toe.
»Al het geluk van dezen dag is heen!” jammerde vrouw Reiniersz hem na.
De moederlijke droomen bij het spinnewiel waren smartelijk verstoord; dat was bitter, dat was snerpend bitter, maar wat zoude het geweest zijn, zoo ze voorwetendheid had gehad! zoo gewisheid vooruit haar iedere schoone hersenschim had onmogelijk gemaakt! Hebt uwe hersenschimmen lief, gij vrouwen! als ze teleurstellingen worden, betaalt gij ze zeker duur; maar hebt gij ze dan toch niet genoten?
