te hunner vereering en aanbidding waren tentoongesteld geweest, en die alleen door de gewijde handen des priesters hadden mogen aangeroerd worden. Zij wreekten zich in verguizing voor vroegeren eerbied.
Deze lieden droegen niet meer de liverei der Lauernessen. Sinds Ottelijne had geleerd hare dienstboden broeders te noemen, wilde zij niet, dat de kleuren der dienstbaarheid langer hunne schouders vernederen zouden.
Een der oudsten onder hen nam met eenen duisteren blik een Crucifix van het altaar weg; die blik werd opgemerkt door zijnen jeugdigeren makker.
»Het heeft schijn of het Hendrik niet zint, dat de paapsche teekens den schop krijgen, Wilbrand!” sprak deze, eenen anderen aanstootende.
»Hem heugen nog de gulden koeken, die de laatste Heeroom hem op Allerkinderen-dag uitreikte voor zijne kleinzonen.”
»De laatste; goed ook, dat het de laatste was: we zouden geenen derden mispaap meer hebben geduld.”
»Negen en vijftig jaren heb ik er iederen hoogtijd voor geknield,” riep Hendrik, eenen traan wegdrukkende, terwijl hij het altaarstuk hielp afnemen.
»Hendrik! Hendrik! zal een rustig man, als gij, nog zóó het hart hangen aan een paapsch conterfeitsel?” duwde Wilbrand hem toe; »het is toch niet het mooie meiskesbeeld, dat u in de oogen hippelt?” Het was in waarheid een dier, roerende Maria-beelden, wier verheven bevalligheid de ziel met zulk eene zachte aandoening treft.
»Geeft het u hartzeer, dat ge niet meer ter misse zult kleppen?” vroeg een der anderen.
»Hoort,” antwoordde nu Hendrik, »ik ben een zoo goed Lutheraan als een van u, en misschien beter dan sommigen, die zich met de Zwingliaansche dolingen inlaten; maar ziet, menschen! ik zeg u, het is hard, dat de kostelijkheden van den autaar af moeten, die er ten sierade stonden, zoolang het Huis Lauernesse een riddergoed geweest is en eene kapel heeft gehad. En dat ter wille van eenen overlander, die er geen hart voor hebben kan; want uit haar zelve had Mejonkvrouw zoo
