»Wat is het u, menschen!” sprak Ottelijne, »dat ge dus verdwaasde begrippen voedt omtrent de Evangelischen? hoort naar mij.”
»Niet hooren, vrouw!” riep de man, »stop u de ooren tegen de ranken dezer verzoekster. Zij zijn allen rad van tong, en wijven kunnen nu doctoren omzetten, als de Pater in het sermoen heeft gezegd. Maar mij zult gij niet te sneeg zijn, of St. Nicolaas, die de patroon van ons dorp is, in zulker voege, dat wij zelfs zijn eigen Hoogheilig beeld in het wapen voeren, moest ons wel ganschelijk verlaten hebben.”
»En ze staat dáár als de blanke onschuld zelve,” viel de vrouw weer in; »als het kwaad schuilt onder zoodanige aanlokkelijke gestaltenis, is het niet vreemd, dat de Allerheiligste Moedermaagd het met bloedige tranen beschreit, als geschied is in vele kerken van het landschap Holland en elders.”
»Nu voort, vrouwe!” gebood de man, toen Ottelijne nog besluiteloos staan bleef, als begreep ze niet, dat men haar werkelijk huisvesting weigerde: haar, die gastvrijheid had geoefend aan iederen vreemde; misschien dacht zij er aan, hoe de hooge Heer van Vianen, aan wien de Heeren van Odijk en Beverwaard leenplichtig waren, het zich eens eene vreugde zou gerekend hebben, haar op zijn Slot als gast te mogen inleiden… en nu, deze vassal van zijnen dienstman verstiet haar met norschheid!
»Neem van mijn brood mede zooveel het u lust,” vervolgde de boer, »den honden weiger ik het niet: slechts verlos ons van de plage uws bijzijns, zoo gij niet wilt dat ik u erger bejegene.”
»Dat dan een uwer knechts mij met eene kar heen brenge naar Culemborg, ik zal drievoudig den prijs geven, dien gij bedongen hebt.”
»Het ware beter, dat gij uw geld besteden gingt in goede werken en om aflaat te koopen. Wij willen geen accoord met Satan en de zijnen; uwe muntspecie kon wel van de soort zijn, die in dorre bladen verandert, als men ze gebruiken wil, zooals meer geschied is.”
Bij zooveel hardnekkig vooroordeel en dompig bijgeloof
