»Ik weet niet, hoe dat is, het Gereformeerd geloof; doch als Gideon het mij onderrichtte…”
»Gij zoudt altijd moeten omgaan met zulke deftige luiden als meester Libertus Fraxinus, en met vrouwen, aan zulke mannen gelijk.”
»Gideon zou met mij zijn.”
»Ge zoudt geene feesten meer mogen hanteeren, zonderling niet die, waar men danste en ter reie ging.”
»Neen, vader! dat, heeft Gideon mij gezegd, zou hij mij nooit verbieden,” viel zij in.
»Als hij dominé is, zal hij dat moeten!”
»Maar dat zal hij niet worden; hij zal niet, vader!”
»Ik vreeze van ja! En daar hebt gij ’t nu, Ivonnette! daarom moet ik mijn woord terugnemen.”
»Ach, doe het nog niet! doe het nog niet!” riep zij, de gevouwen handjes stijf op de borst gedrukt, en zij zag hem zoo kinderlijk smeekend in de oogen, dat de Kanselier tusschen een zucht en een glimlach aarzelde, toen hij antwoordde:
»Dat zal van Gideon afhangen; doch hij wenscht het niet eenmaal, anders ware hij alevel gekomen!” en daarmede zond hij haar van zich.
En vele dagen daarna was Gideon nog niet gekomen, en Ivonnette, nadat ze weer een dag peinzend en in eenzaamheid had doorgebracht, hief ’s avonds het hangend hoofdje op, om tot haar vader te zeggen:
»Zoo ben ik dan nu niemands verloofde? niemands bruid?”
»Zoo is het, melieve!” hernam Leoninus verruimd, dat ze het vraagstuk zoo beslissend aantastte. »Maar wees rustig; we zullen met den tijd een anderen bruigom vinden.”
»Mag de vrouw van een dominé geparfumeerde handschoenen dragen?” vroeg het kind, den gang harer eigene gedachten volgende.
De Kanselier begreep, dat dit een overwegend punt moest zijn; ook antwoordde hij:
»Zeer zeker niet! Eene zoo groote weelde zoude zich niet wel voegen met de deftige eenvoud van dien stand!” Maar hij zweeg voorzichtiglijk, dat, naar zijn weten, geene vrouw in Holland nog die weelde kende, en dat de fortuin, die aan Ivonnette’s huwelijk met Gideon verbonden was, haar grilligsten wensch zou kunnen voldoen.
