gebleven, maar ik begrijp mij niet hoe zij het over zich heeft kunnen verkrijgen, om het eenige kleinkind harer zuster zóó te berooven."
»Maar is het dan zoo zeker dat zij dit gedaan heeft?" waagde ik aan te merken; »in Utrecht is het bekend dat hare testamentaire beschikkingen minstens drie maanden moeten geheim worden gehouden."
»Maar toch zeker niet voor de erfgenamen," viel de generaal in; »neen! als zij Francis bedacht had, zouden wij er al iets van weten en. dan zou zoo’n notaris zich niet verstouten ons zóó achteloos te behandelen; neen! het is maar al te zeker dat zij de familiehaat zoo ver heeft gedreven, dat mijne arme kleindochter, die daaraan volkomen onschuldig is, er dus onder lijden moet,"
»Zonder dat ik een oogenblik op zoo iets als een legaat heb gerekend," viel Francis in, »moet ik u toch bekennen, dat het mij eenigszins verwondert, dat tante Sophie ook mij in die familie rancune heeft begrepen."
»Waartoe verwondert u dat?" vroeg von Zwenken, haar aanziende; »gij hebt immers nooit iets van haar gezien of gehoord?"
»Dat heb ik juist wel; zeer toevallig, dat is waar, maar toch had zij bij die gelegenheid geen reden om zich persoonlijk over mij te beklagen, hoewel het mogelijk is dat zij, zooals ’t mij meer gebeurt bij eene eerste ontmoeting (de ondeugende zag mij even schalks aan), een kwaden dunk van mij heeft gekregen."
»Dat lijkt op u," gromde de generaal, »de eenige kans die u mogelijk gegeven was om de fortuin bij de haren te grijpen. willens te veronachtzamen!"
»Maar grootpapa! gij verschiet daar uw kruit in het wilde; gij weet immers niet eens wat er tusschen de oude freule en mij is voorgevallen?"
»Als het iets goeds ware geweest, zoudt gij het mij wel hebben medegedeeld."
»Ik zweeg er van, omdat ik wist hoezeer het noemen van dien naam reeds uwe drift placht gaande te maken, en omdat ik het onnoodig vond u op nieuw te verbitteren."
»Wat zal ik u zeggen, kind!" hernam de generaal met eene zachte bewogene stem, »ik zelf voelde mij te oud en te stram
