»Had u misschien verzocht ons huis te mijden? O! die heeren! als ze eens eene opvatting hebben…"
»Hij had juist van mij verlangd, dat ik eens bij u aan zou gaan om u een en ander mede te deelen. Maar och! hij wist zelf niet wat hij mij oplegde. Met iederen dag uitstel vond ik het bezwaarlijker, en toen… toen volgden de groote drukten voor de aanstaande verhuizing, en… en… ik maakte mij zelve wijs dat ik er geen tijd meer toe had."
»Gaat gij een goed huis betrekken?"
»Ja! maar niet in den Haag, ik ga buiten wonen!"
»Zoo, buiten! en gij zoudt den Haag verlaten hebben zonder eens afscheid van ons te nemen?"
»Neen, waarlijk, dat niet, mevrouw!" hernam Marianne, sterk kleurend; »het was mijn vaste voornemen om niet heen te gaan zonde een visite te brengen aan u en aan Laura. Maar ziet u, dan zou et mij lichter zijn gevallen, daar het groote nieuws u dan toch reeds ter oore zou zijn gekomen."
»Welk groot nieuws? Ik weet nog van niets."
»Neen! Wij hadden ook besloten het stil te houden tot de rugkomst van Albert…"
»Is Albert niet meer in den Haag?"
»Hij is den Rijn op met zijn vriend… Adelsteyn…" Marianne werd bleek toen zij dien naam uitsprak, »en zij zouden over België terugkomen," voegde zij er bij, terwijl de bleekheid in een gloeienden blos overging; »dan zou het engagement publiek worden — en…"
»Het engagement van Albert?" vroeg mevrouw Trotsenburg met gejaagdheid.
»Maar, mevrouw!… U weet toch zeker wat er tusschen Albert en Laura is voorgevallen; — hij doet zijn best om er over heen te komen, dat is waar, en ik heb wel hoop dat het toertje hem goed zal doen, — maar, nu zoo op eens weer eene andere verbintenis!…"
»Och, de mannen zijn zoo veranderlijk!"
»Neen zóó ten minste is Albert niet! Wel heeft dit échec eene gansche verandering teweeggebracht in zijn lot en leven, maar zoo schielijk er zich op zulke wijze over heen te zetten, daartoe is hij niet in staat."
»Welk engagement bedoelt gij dan, lieve Marianne? Ik heb in
