van haar vader was die verhouding eene gansch andere geworden. Niet juist omdat de weduwe zich terstond teruggetrokken had uit een kring, waarin zij door de ongunst van het lot niet meer kon verkeeren, ook niet als die anderen, die met groot gemak ignoreeren wie zich ter zijde begeeft, maar uit zekere gekrenktheid.
Hij achtte zich gemankeerd, dat niet hij, maar de bankier Duarte tot toezienden voogd was benoemd over de minderjarige Laura, hetgeen mogelijk uit kieschheid was gelaten, daar mijnheer Trotsenburg zijn voornamen en vermogenden vriend niet in de verplichting wilde brengen om zich met zijne verwarde zaken te bemoeien. Hoe dat ook zij, van Leeuwendael bracht een paar maal een ceremoniëel bezoek en hield zich voortaan ter zijde, totdat ook Duarte overleden en Laura meerderjarig geworden was. Van toen aan trok hij langzamerhand bij, nam haar verjaarfeest of andere feestelijke aanleiding waar, om haar door ’t een of ander geschenk opnieuw zijne goede gezindheid te toonen, bezocht de dames van tijd tot tijd, en kwam haar eene enkele maal afhalen tot een rijtoertje. Invitaties om een diner of een dejeuner bij te wonen waren door de weduwe met vastheid eens en voor altijd afgeslagen, en hoe ook Laura hunkerde naar de grootschheid des levens, zij moest toestemmen, dat het zoo beter was. Zelve was ze te fier om eene enkele maal als vreemde te verschijnen onder vroegere kennissen.
De baron had dit besluit begrepen en was er niet meer op teruggekomen, maar zijne bezoeken werden zeldzamer, en Laura had nagerekend, dat men hem nu in geen twee maanden had gezien, en dat zijne laatste visite had plaats gevonden op een gezellig theeuurtje, toen ook Albert Duarte er was. Die beide heeren, antipoden in de beschouwing van ’s lands zaken, waren toen in eene heftige discussie geraakt, waarbij Albert geen kamp gaf, en waarin Laura, tegen haar gewoonte, door het welsprekend pleidooi van den jongen letterkundige medegesleept, blijk gegeven had van haar enthousiasme. Hoffelijk, maar wat koeltjes, had de baron daarop zijn afscheid genomen, en men had hem niet weer gezien.
Nu kwam hij in zekeren als geroepen, om de jonge dame, in het harte als in hare ijdelheid gekrenkt, eenige afleiding te bezorgen, en al scheen het mevrouw Trotsenburg onbegrijpelijk, hare dochter had nog lust gevonden om een elegant toilet te
