283
de hand, als waren zij broeders, die niet van elkander scheiden konden. Te midden van de algemeene viva's hoorde men op eens een schril gefluit, en de menigte mompelde onwillekeurig: „dat zijn Italianen!” Ongelukkig maakte een der Italianen honende gebaren tegen het Kanadeesche vaandel; nu was het volk niet in eene stemming om zoodanige bespotting te verdragen; ook de kommandant toonde dat hij zijn vaandel liefhad. Aanstonds trad hij, op den Italiaan toe en vroeg wat de Kanadezen hem misdaan hadden. „Niets” antwoordde de Italiaan, „mijn gefluit betreft alleen uw vaandel”. „Hoe!” riep de kommandant, „gij durft mijn vaandel honen! dat is eene snoodheid, die ik niet vergeef! Zulks zou ik wel kunnen, als gij iets tegen mij of mijne mannen misdreven hadt!” Tegelijk greep hij den Italiaan vast, bragt hem voor het vaandel en dwong hem neder te knielen en zoolang geknield te blijven, tot al de Kanadezen aan boord waren. De lafaard zag zich het voorwerp van aller hoon en spot en was gelukkig, toen hij eindelijk tusschen de menigte mogt wegsluipen. Een ander Italiaan ontving van een Fransch officier de volgende teregtwijzing: „met welk regt hoont gij deze vreemdelingen? als zij u mishagen, neem dan een geweer en ga hen in Italië opzoeken. lk verzeker u, zij zullen u wel afwachten, en ik zou mij gaarne aan hunne zijde bevinden, om u nog eens geducht de les te lezen.”
Toen allen aan boord van de Ville de Marseille waren, wuifden zij nogmaals met hunne mutsen en hieven een Fransch lied ten afscheidsgroet aan.
Behalve deze Kanadeesche Zouaven zijn er nog andere, die zich naar Rome begeven, maar — zij worden door den Paus afgewezen. De Italiaansche revolutionnairen, die nog pijn in het hoofd hebben van de oorvegen, die zij te Mentana ontvangen hebben en dus weten, dat zij met geweld niets vermogen, zijn op de gedachte gekomen het nog eens met verraad te beproeven. Met dat middel toch zijn zij reeds zoo dikwerf geslaagd. Daarom zenden zij hunne handlangers naar Rome om onder de Zouaven dienst te nemen, doch de Pauselijke regering is hun ongelukkig te slim af. De wakkere generaal Kanzler neemt geen Italiaan aan, dan na een naauwkeurig onderzoek ingesteld te hebben omtrent zijn vroeger leven, en zoo dit niet geheel onberispelijk is, wijst hij hem af. Zoo zien de laffe Italianen dus hun voornemen verijdeld, en is hun de gelegenheid afgesneden het Zouavenkorps te demoraliseren en het bij een mogelijk treffen met de Garibaldisten tusschen twee vuren te plaatsen.
EEN REISAVONTUUR.
ene voorstelling van een der vele, soms koddige, soms ernstige, soms gevaarlijke ontmoetingen, die de reizigers hebben bij het binnendringen van maagdelijke wouden en onbewoonde plaatsen geeft ons de gravure op bl. 285. Er behoort veel moed toe om ter wille van de schoonheden der natuur of de bevordering der wetenschap zijne geboorteplaats, zijne bloedverwanten en vrienden te verlaten en zich te begeven naar plaatsen, waar wel is waar onbeschrijfelijk genot is te wachten, maar waar ook bij iedere schrede het gevaar zich onder duizend vormen vertoont. Meestentijds vereenigen zich eenige mannen tot het doen van de vaak moeijelijke reis; enkele keeren slechts waagt de een of andere vermetele zich onverzeld in het hart van onbekende streken. Doch wanneer ook in gezelschap door de reizigers den weg wordt afgelegd, zijn zij niet altijd in elkanders onmiddelijke nabijheid. Eene nietige omstandigheid is vaak in staat eenige leden van het gezelschap af te scheiden, of dit laatste zelfs geheel te verstrooijen. Een toeval brengt dan na korteren of langeren tijd de leden weder biieen, en de stond des wederziens vervult aller hart met onverwachte vreugde.
Zoo werd ook de beroemde Fransche reiziger Trémeaux bij het vervolgen van een wild dier in een der bosschen van Soedan van zijne makkers gescheiden. Geruimen tijd achtereen zat hij het dier op de hielen, schoot herhaalde malen, doch het schot; drong in het kreupelhout of in de struiken, zonder het dier te treffen. Eindelijk had het zijn vervolger weten te ontkomen, en geen spoor wees den weg aan, dien het genomen had. Daar stond nu Trémeaux tegen het vallen van den avond in een wel is waar schilderachtig, maar woest en eenzaam oord, welligt op grooten afstand van zijne vrienden. Al spoedig maakte zich groote vrees van den steeds zoo koenen man meester; hoe zou hij den weg terugvinden, dien hij genomen had? Op goed geluk af trad hij in een digt bosch, dat hij zoo even had verlaten, en maakte zich een pad door het geboomte. Prachtige vogels, die de takken bewoonden, deden hem spoedig alle vrees vergeten, en hij dacht er meer aan, er eenigen van meester te worden dan zijne vrienden te bereiken. Na korten tijd hingen dan ook verscheidene vogels, aan een touw gebonden, hem op de borst en den rug. Nu zoo vervolgde hij den weg. Vroeger dan hij gedacht had, bereikte hij den zoom van het boschje en stond nu voor een steile hoogte, die zich aan beide zijden ver uitstrekte. In dien heuvel, want een berg kon het niet genoemd worden, zag hij een hol, dat diep naar binnen scheen te dringen, en naar de zachte aarde, waaruit de heuvel bestond, te oordeelen, door dieren uitgegraven moest zijn. Door nieuwsgierigheid gedreven, kroop hij het in; het was ongeveer een el hoog, dus moest hij den vorm aannemen van de habitués van het oord. Op handen en voeten kruipende, het geweer op den rug tusschen de vogels vastgemaakt, ging hij eenigen tijd voort en zag tot zijne verwondering dat het hol geen einde scheen te hebben. Hij vond een aantal afgeknaagde beenderen en schedels, en deze bragten hem op de gedachte, dat hij hier wel eene zeer onaangename ontmoeting met een wild dier hebben kon. Wat zou hij in zoodanig geval aanvangen? van zijn geweer zou hij geen gebruik kunnen maken; zelfs had hij bij de kleine ruimte van het hol zijne natuurlijke krachten niet ter zijner beschikking. Ook voelde hij reeds eene niet geringe vermoeijenis ten gevolge van zijn zonderlinge houding. Hij besloot dus terug te keeren, maar daar hij nog een scherpen blik voor zich uitwierp, meende hij in de verte hoewel flaauw het daglicht te onderscheiden. Nu was zijn plan onmiddelijk veranderd; hij verwijderde de vogels van zijne borst, wierp die op den grond voor de bewoners of bezoekers van het hol en vervolgde zijn weg. Doch zijne vermoeijenis nam met iedere trede toe, en hij begon eindelijk hoorbaar te hijgen; aan terugkeeren viel niet meer te denken, want hij had reeds den weg afgelegd. Hij ontdeed zich dus van de overige hem zoo dierbare vogels en spande zijne laatste krachten in om het hol te verlaten. Uitgeput en magteloos bereikte hij den uitgang en kwam nu op eene kleine, opene plaats, waarachter zich een digt bosch uitstrekte. Hij zette zich op het zachte gras neder en vertoefde geruimen tijd op de plaats om van zijne vermoeijenis te bekomen.
Toen hij zich een weinig hersteld had, overwoog hij wat hem nu te doen stond; hoewel de duisternis niet volkomen worden zou, daar weldra de volle maan aan den hemel moest verschijnen, was het geen zaak om het tegenover hem liggende bosch in te dringen of langs een anderen weg zijn togt te vervolgen. Er bleef hem dus niets over dan op de plaats te blijven en, om veilig tegen het verscheurende gedierte te zijn, den nacht in een boom door te brengen. Met een stuk brood, dat hij gelukkig in den zak van zijn jas vond, deed hij zijn avondmaal, Tot laat in den avond kruiste hij den omtrek door en ging vervolgens zijn nachtelijk leger opzoeken. Dit vond hij naar wensch in de takken van een tamarindeboom, die met zijn digt gebladerte hem tegen de nachtelijke koelte beschermen kon. Om zeker te zijn voor alle gevaar, bond hij zich met een touw tusschen de takken vast en sliep nu gerust in, als lag hij op een zacht bed.
Hij kon nog niet lang geslapen hebben, toen hij op eens verschrikt ontwaakte. Het regende bladeren, takken en twijgen, en hij hoorde een gedruisch boven zich, als was de geheele kroon des booms bewoond. Hij rigtte zich op en ontdekte onmiddelijk de oorzaak van dat zonderlinge rumoer. Eene menigte apen sprong en klouterde van den eenen tak op den anderen; zij kwamen op onzen reiziger af doch sprongen verschrikt terug bij de minste beweging, die hij maakte. Trémeaux schoot in een gullen lach en vermaakte zich niet weinig met de potsierlijke sprongen der apen. Maar met zijne nachtrust was het ten minste op dien boom, gedaan. Een aap, die hem zeer digt genaderd was, meende hij te kunnen grijpen, maar voor hij de hand uitstak, zat de aap reeds in den top van den boom, en zijn geschreeuw werd herhaald door zijne makkers, zoodat er een oorverdoovend concert plaats had. Schaterlagchende, rukte Trémeaux het koord los en klom uit den boom.
Een nieuw tooneel trof nu zijne blikken. Verscheidene antilopen liepen wijd en zijd verschrikt door een en schenen met de uiterste haast een dreigend gevaar te willen ontvlugten. Hij zelf kon de oorzaak van hunnen angst niet zijn, want zij vlogen hem op naauwelijks een el afstands voorbij, zonder zich in het minst om hem te bekommeren. Hij stelde dus een onderzoek in en verliet den voet van den boom, maar naauwelijks had hij eenige schreden gedaan, of hij werd zelf door grooten angst bevangen. Een panter stak den ruigen kop uit de struiken en scheen het offer te kiezen, dat hij verscheuren wilde. Trémeaux had hem gaarne een kogel door den kop willen jagen, maar laatste kruid had hij op de papegaaijenjagt verschoten. Het liep echter gelukkig af. Zijne plotselinge verschijning scheen op den panter een ontzettenden indruk te maken, want onmiddelijk keerde hij zich om en verdween bliksemsnel in het geboomte. Toen nu Trémeaux weder naar den boom trad, zag hij dat de apen een brug gemaakt hadden van het touw, dat hij vergeten had mede te nemen. Of het toeval of berekening was geweest, waardoor zij gedreven waren het touw aan den nevenstaanden boom vast te hechten, kon hij niet uitmaken; de zaak kwam hem niet te min onbegrijpelijk voor. Hij vond er gedurende langen tijd vermaak in de bewegingen der apen, waarbij het heldere maanlicht hem zeer te stade kwam, te volgen en klom eindelijk naar boven om zijn eigendom den grijnzenden dieren te ontnemen.
Bij het aanbreken van den dag rigtte hij zijne schreden naar een beek, die zich op eenigen afstand door het geboomte kronkelde en volgde nu, in de hoop ergens zijne vrienden te ontdekken, de boorden van het zacht vlietende water. In die hoop werd hij niet bedrogen; hij kon naauwelijks een uur geloopen hebben, toen hij geweerschoten hoorde: hij was niet in staat die te beantwoorden maar rigtte zich naar de plaats, van waar het geluid scheen voort te komen. Herhaalde schoten wezen hem nog duidelijker den weg, tot hij eindelijk een zijner vrienden tusschen het geboomte ontwaarde. Men kan begrijpen, met welke vreugde hij ontvangen werd door zijne makkers, die hem den ganschen nacht gezocht hadden. Inmiddels verstrekte het gebeurde hem tot leering, en later vervolgde hij nimmer meer een dier zonder op zijne vrienden of op den weg, dien hij volgde, het oog te houden.
De obelisk des Vatikaans.
Op de gravure aan het hoofd onzer uitgave bevindt zich op den achtergrond de wereldberoemde St. Pieterskerk; voor dezen prachtigen tempel strekt zich een plein uit, waarop een obelisk en twee fonteinen prijken. Welligt zal het onzen lezers aangenaam zijn iets omtrent dien obelisk en zijne geschiedenis te vernemen.
Obelisken of naalden zijn lange, dunne, regthoekige of ronde zuilen, die in een puntigen top eindigen en op een voetstuk rusten, waarvan het bovenvlak niet veel grooter is dan het grondvlak van den obelisk. Zij zijn het eerst opgerigt door de Egyptenaren; deze plaatsten ze voor hunne tempels en paleizen, ook voor de graven hunner koningen en voorzagen hunne wanden van hiëroglyphen (teekens, die gelijk velen onzer woorden personen of zaken moesten voorstellen als b.v. een cirkel de eeuwigheid) die de bestemming der gebouwen aanwezen en de koningen, die ze gebouwd hadden. Uit dien hoofde zijn zij van groot nut voor de geschiedenis en een reiziger durfde beweren: Egyptische tempels en obelisken zijn opengeslagen boeken, waarin de wetenschap onthuld, de zedekunde geleerd, en nuttige kunsten aangewezen worden.
