over den koers der thails, en over ’t gebrek aan perspektief in hun »verlakt.”
Van »verlakt” gesproken, men zegt — men alweer, de liegende men — dat ze groote bestellingen hebben gedaan by den kunstlakker Franse, in de Schaggelstraat te Haarlem, en dat ze dien artist het eereburgerschap in Japan hebben aangeboden, omdat hy op ’n theeblad boomen had geschilderd, nog onmogelyker dan de Japansche. Maar de heer Franse zou geweigerd hebben, zegt men, omdat-i behoorlyk P. G. is, en dus niets wil te maken hebben met menschen die ’n verkeerd geloof hebben. Als ’t waar is, schynt deze heer vaster in de leer te staan dan de hollandsche natie, die zich altyd wist te verdragen met allerlei gelooven, als ’t maar voordeel gaf. Deze schelmery heet in de dievetaal der kerke: verdraagzaamheid.
O, men vertelt van die Japanners allerlei dingen! Zelfs dat ze minzaam waren in de fabriek van den heer Enthoven, wat heel vreemd is in Heidenen, en zeker treffend voor ’n Christen. Ik vraag — en veel dominees vragen dit met my — hoe zyn toch die menschen zonder genadeleer aan minzaamheid gekomen? ’t Is my ’n raadsel. Ernstig gesproken, de zaak is verdacht, en de Japanners moeten in morâ gesteld worden, om de wettigheid van ’t bezit te bewyzen. De kwestieuse minzaamheid zou intusschen kunnen gedeponeerd worden by de policie — met sterk aanbevolen recht van gebruik — om later te worden verkocht ad opus jus habentium.
Maar dit alles wilde ik u eigenlyk niet zeggen. Ik gaf maar wat van men’s onwaarheden vooruit, om ’t recht te koopen men natedoen, en óók wat leugens te vertellen.
Ziehier. Ik ben by de Japanners geweest, en heb met hen ontbeten. De reden myner komst was eigenlyk ’n brandende begeerte om te weten of ze familie waren van »Kami” die »van school
