derlandsche gouvernement, steeds uitblinkende in allerlei deugden van den dag, uw leverancier zou geweest zyn in ontuchtighedens, indien gy ondeugdzaam genoeg waart geweest, die niet te betalen in Japansch koper en verlakte prezenteertrommeltjes? Neen, Kami! Wat gemeen zou gevonden zyn in ’n armen drommel, werd in Nederlandsche oogen, edel, groot en kuisch, zoodra ’t uitging van ’n bestuur, zoo ryk in verlakte deugd als ’t Japansche. En meer nog, Kami…mag ik u verzoeken ’t kamermeisje te laten roepen? En den knecht ook? Maar één voor één.
De knecht kwam eerst, omdat het kamermeisje les nam in ’t Japansch.
— Zeg me, o knecht, zyt gy deugdzaam.
— Ja, m’nheer, heel deugdzaam.
— Dat zou ’k hem niet aangezien hebben, riepen al de Kami’s. Hy ziet er niet uit als iemand die behoorlyke wissels in z’n portefeuille heeft.
— Een oogenblik, o belangwekkende vreemdelingen die te hoog staat om ’t kleine te verachten. Er is groote deugd, en kleine deugd. Ik gis dat we hier ’n voorbeeld hebben van kleine deugd. Zeg my, o knecht die in deugden gezegend zyt boven veel knechten en heeren, zyt gy eerlyk?
— Ja m’nheer, want dat duurt het langst. ’k Heb hier zes gulden in de week, en vollen kost.
— Ziedaar de eerlykheid in eenvoudigsten vorm, o Kami. Zoo eenvoudig als ’t lampekapje, dat ge op uw hoofd hebt gezet in plaats van ’n hoed. De man berekent…zeg eens, knecht, als ge niet eerlyk waart, hoeveel hadt ge kunnen stelen op-éénmaal?
— Eens wel duizend gulden, m’nheer! Maar dan was ik weggejaagd.
— Juist. Let nu goed op, Kami. Deze man verdient zes gulden in de week, en »den kost.” Stellen we dit op vyfhonderd ’s jaars. De gemiddelde knechts-carrière zal wel dertig jaar zyn. De belooning der eerlykheid van dezen man komt derhalve neer
