op vyftienduizend gulden. ’t Is dus geheel naar de mode van den dag, om deze belooning voortetrekken boven ’t weinige dat z’n òneerlykheid hem zou opbrengen, gezwegen nog van de onaangenaamheden die ze hem berokkenen zou. Gyzelf hebt gehoord, Kami, hoe hy in de taal der volkswysheid de eerlykheid prees als »langer durende.”
— Dit is zoo, vreemdeling die niet ontbloot zyt van eenige scherpzinnigheid. Maar nu de andere helft van die eene deugd, die twee is?
— Daarvoor heb ik ’t meisje noodig…
— Om de keizersnee?
— Neen, Kami, om de kuisheid.
De knecht vertrok, en ’t meisje kwam. Ze zag rood van al ’t Japansch dat ze zoo-even scheen geleerd te hebben.
— M’nheer, wil u aan die gele heeren vragen, of ’t waar is dat hun knecht in zyn land ’n beklanten winkel heeft? En of ik ’r op rekenen kan dat-i behoorlyk voor me zal zorgen? Want ik ben niet zoo mal als Grietje, die loopt te bedelen met ’r kind zonder vader…gut né! Eerst moet ik weten…want, ziet u, op me fatsoen ben ik gesteld. En om nou ’n goeie dienst te verliezen, voor ’k zeker ben da’k niet zal rondloopen als Grietje, die nergens te-recht kan omdat ze geen eerlyk meissie is…
— Genoeg, o dienstmaagd die ’n eerlyk meissie zyt, ge kunt gaan. Neen, dit nog: hoe staat het met uw japansche les?
— Och, dat zou wel schikken, m’nheer…als ik maar zeker ben dat-i in zyn land ’n beklanten winkel heeft, en dat ik niet als Grietje…
— En uw hollandsche lessen?
― Hyzelf heeft maar zes gulden in de week, m’nheer, en den kost. U begrypt dus dat ’k later niet graag als Grietje…
— ’t Is wel, ge kunt terugkeeren tot uwe lessen, o deugdzame dienstmaagd! Hebt ge begrepen, Kami, hoe deze kamerstoffende
