laat men de stumperts. zoodra ze niet meer kunnen arbeiden, rondloopen, precies als Grietje die geen deugdzaamheid bezat, of als iemand die dom genoeg was om duizend gulden in-eens — onder drukkende servituten! — voortetrekken boven dertig jaren rustigen »kost.” Maar ’t verschil begint na den dood. Dan, zegt men, komen die verkeerde rekenaars en Grietje beneden, en de anderen boven. Of ’t waar is, weet ik niet. En zy die over de plaatsen beschikken, weten ’t eigenlyk ook niet. Meer nog, zyzelf gelooven er niet aan.
— Hoe kan je weten dat ze ’r niet aan gelooven?
— Kami, daar zat ’n man in den schouwburg, en trachtte ’t schouwspel te zien. Maar dit was hem onmogelyk, omdat er zooveel menschen daar waren, die vóór hem zaten en boven hem uitstaken. Hy wilde gaarne ruimte maken vóór zich, om beter te kunnen zien, en tevens om niet te worden afgedrongen van z’n plaats, die wel goed wezen zou als ’t maar wat minder vol ware geweest om hem heen.
Wat zou hy doen, Kami? Hy bedacht ’n woord, dat beteekende: »na dit schouwspel wordt er ’n veel mooier stuk vertoond. Wie nu hier z’n plaats bewaart, zal dat mooier stuk niet zien, maar wie terstond opstaat en heengaat, zal ’t stuk wel zien.”
Velen geloofden hem, en gaven hun plaats op…
— En hyzelf?
— Kami, met handen en voeten klemde de man zich vast aan z’n plaats. Hy vreesde te worden mee-weg gedrongen door de menigte die hem geloofde, en die wegliep van ’t stuk dat vertoond werd, om recht van toegang te verkrygen tot de vertooning die komen zou. Me dunkt, hieruit blykt dat die man niet geloofde aan z’n eigen woord.
En daarom, o Kami die vergelykingen weet overtegieten in nuchterheid van tale, daarom geloof ik niet aan ’t woord dergenen, die de deugdzaamhedens welke zy verkondigen, betalen met ’n munt die niets kost. En hieruit ziet ge ook op-nieuw, hoe de godsdienst die allerlei deugden voorschryft, eigenlyk niets an-
