Alba glimlachte. »Neen, mijn zoon! door duistere middelen ontdoet men zich niet van hinderpalen, als wij zijn; het requiescat in pace wordt niet voor een Alba uitgesproken. Sinds mijn terugkeer in Spanje, voel ik mij weer geheel in mijns Konings gunst en vertrouwen bevestigd, en het was geen valstrik, waarin hij u te wikkelen zocht, toen hij aandrong op de verbintenis met de Gravin; het was verwondering, het was toorn: wat was natuurlijker, toen hij u zag weigeren, wat gij eerst hadt gewenscht? De Koning durft geene laagheid eischen van de zonen zijner eerste Grandezza; niet van mijn zoon ten minste!” voegde hij er bij, met een fieren blik; ― »om hem echter zeker te voorkomen, ― neen! om u eindelijk een echt te doen aangaan, die volkomen passend is met de eer van ons geslacht en met uwe verdiensten; een echt, waarvoor ik u altijd bestemde, en waarin gij reeds gelukkig zoudt zijn, zonder uw zonderlingen inval, om Koningin Elisabeth voor u te laten kiezen...” er was iets van bitterheid in den toon, waarop de Hertog dit laatste zeide.
»Mijn vader!” viel Federico in.
»Neen! ik zeg het niet als verwijt, ik vergeef het u, dat gij dezelfde vrijheid naamt, die ik mij zelf nam, eene vrouw te kiezen naar eigen wensch; de herinnering aan uwe moeder zou u hier bij mij vrijspreken; maar luister: Zoodra gij den Koning uw laatste woord hebt gezegd, reist gij naar Alba; ik heb onderhandelingen aangeknoopt met Don Garcia de Toledo. Z. Heiligheid heeft ons de dispensatie gegeven, gij zult uwe Nicht Donna Maria de Toledo huwen, als gij het wilt!”
Federico hief het donkere oog met sprekende verrukking naar zijn vader op, en vroeg snel, met eene mengeling van onrust en levendigheid:
»En Maria?”
»Is bereid te gehoorzamen, waar haar vader over haar beschikt; maar ik beveel u spoed, want het is niet te berekenen, hoeveel tijd Filips ons zoude overlaten, indien hij het ergste wilde; men moet op alles gewapend zijn!”
»En wat wordt er van Margarita?”
De Hertog haalde even de schouders op. »Haar zal geworden, wat zij het meeste wenschen moet: rust en vergetelheid,” sprak hij koel.
»Don Juan blijft ongestraft: ik blijf ongewroken! Neen! dat
