ze zijn niet als gij aan de klank van ’t geschut gewoon… Doch wat tijding komt gij mij brengen?… mijne gemalin zeide mij dat gij reeds hier zijt geweest."
»Toen ik Uwe Edelheid straks wilde spreken, was het om u mede te deelen, dat onze manschappen over ’t geheel vol goeden moed zijn en eer met nieuwen strijdlust bezield dan verslagen of ontmoedigd."
»Dan zou het niet kwaad zijn, van die opgewekte geestdrift gebruik te maken om eens weer een uitval te wagen… wat dunkt u, Denys?"
»Hm! dat zou alleen dàn te wagen zijn, Commandant, als wij volks genoeg overhielden om de wallen te veiligen: zonder dat mochten we den vijand binnen vinden, terwijl wij buiten waren."
»Bah! Mansfeld zal nu zoo haast niet weer een storm wagen…"
»Ik denk van wel, Overste, want hij heeft versterking gekregen…"
»Hebt ge daar zekerheid van?" vroeg van Hemert, met onrust naar zijne vrouw omziende, die verbleekte en den neusdoek voor het gelaat bracht.
»Zooveel zekerheid als twee scherpe oogen geven kunnen. Ik heb van morgen zoo wat overal rond gekruist en ik heb zeer onderscheidenlijk gezien, dat er groote beweging was onder onze Spaansche vrienden aan de overzijde, en dat Mansfeld wel eens zooveel volk had als voorgisteren, ondanks hetgeen er bij den aftocht mag gevallen zijn. En op dit stuk is het, Kapitein, dat ik tot u kom; want meer anderen dan ik weten het nu, en ik heb vernomen dat eene commissie uit de vroedschap zoo aanstonds tot u zal komen…"
»Ik zal ze wachten, Denys; maar gij, neem dezen brief dien ik aan Mylord Leycester richt… gij hebt als voormaals een veiligen bode?"
»Een kostbaren man, die alles ondernemen durft en die in alles slaagt: de brief van Uwe Edelheid zal nog vandaag te Nijmegen zijn… Maar Overste, gij hebt toch den Graaf niet geschreven als een die vertwijfelt?"
»Integendeel, ik zeg dat we hier vol moed zijn, en goede kans hebben, mits we op hulp mogen rekenen."
»Gelukkig, Overste!… want die anderen, die… flauwerts…
