Leycester’s vertrek, en onder den indruk van dat gevoel had hij zich reeds zóóvele malen weifelend en dubbelzinnig vriend betoond, dat de verdenking van Leycester en diens grootste ijveraars zich reeds op hem vestigde, als op een, van wien men niet zeker was. Maar toch had de Graaf van Nieuwenaar openlijk de Engelsche banier opgestoken, was te vasthoudend omtrent sommige opiniën, en had te veel trots of te veel waardigheid van karakter, om die te laten zinken voor het vaandel der Staten, zonder meer geldige oorzaak. Te minder wellicht, daar hij, als vreemdeling, zich aan die zijde te veel in de schaduw zou gesteld zien door het kind van den Staat, den geboren Prins van Oranje, en door den invloedrijken Hohenlo. Daarbij behield hij het vast geloof, dat Elisabeth de souvereiniteit zou de aannemen, waarvan hij de aanbieding, uit zijne provincie uitgegaan, met kracht bevorderde; daarbij, — was het zijne eigene opvatting, of eene influistering van wie Leycester's vrienden niet waren? — hij had zich in ’t hoofd gesteld, dat de oppermacht der Koningin zich even goed door een ander vertegenwoordigen liet als door haar Groot-Stalmeester, en dat hare aanneming niet volstrekt noodwendig diens terugkeer noodzakelijk maakte. Maar vooreerst werd die terugkeer nog als waarschijnlijk beschouwd, en daarom was het altijd geene zaak, zich de genegenheid der Koningin onwaardig te maken door besliste daden van tegenwerking, waar het de partij van haar dienaar gold. Wij moesten die stemming des Graven even aangeven, om zeker te zijn, dat de houding, die hij in ’t vervolg aanneemt, begrepen wordt.
Als warm Engelschgezind en toch van zijne geestdrift voor den persoon van Leycester vrij wat bekoeld, kende hem de slimme Norrits, en hij zelf, trouwonderdaan der Engelsche Koningin, ijverig behartiger harer belangen, en toch in onmin met haar gunsteling, kon moeielijk iemand vinden, van wiens samenstemming hij zich meer zeker achtte. Ook maakte hij hem
