— Ik beloof nog niets, edele Heer! voordat wij elkander meer hebben gezegd; ik vooreerst dan meene, behalve uw persoon, ook een weinig uw aard te kennen.
— Dat is sterk, en hebt gij die ook uit mijne trekken bestudeerd?
— Een weinigje, mijn edele Heer! een weinigje! gij begrijpt ik moet mij noodwendig eenigszins op gelaatkunde verstaan; maar daarbij ik heb eene nadere aanwijzing uit uwe handelingen.
— Ei zoo, en wat hebben die u gezegd…? hernam de l’Espine droogjes.
— Dat gij een dier fijne, luchtige jonkertjes zijt, die een loszinnig en gevaarlijk spel drijven met de eer en de harten der dames en jonkvrouwen, en daartoe kan ik u den raad geven, daarmee wat voorzichtig te gaan in Holland, sinds daar zulke manieren. nog niet met Fransche luchthartigheid worden opgenomen; gij hoort nu wat ik van u wete, wat ik niet van u weet, is uw naam, ofschoon ik u den titel van Ridder heb hooren geven; maar dit ééne kan ik u zeggen, waart gij ook een der hoogst geboren edelen van Frankrijk, ik ontrade u ernstelijk in ons land scherts te drijven met jonge onervaren Prinsessen…
— Mijnheer! hernam de l’Espine spijtig, ik zie dat gij zoo goed ingelicht zijt van alles wat gij weten wilt, dat ik het onnoodig acht u nog mijn naam te noemen, het is toch altijd goed dat u iets te raden overblijft; en driftig wilde hij gaan, overtuigd dat hier niets voor zijne oogmerken te winnen viel.
— Eilieve, Heer Ridder! niet dus bijster overhaast! gij begrijpt als ik weten wil, heb ik alleen noodig, deze schets hier aan Demoiselle d’ Arcy voor te houden in tegenwoordigheid, bij voorbeeld, van de Koningin van Bohemen en hare Prinsessen, en te vragen hoe zich die cavalier noemt… mij dunkt dat moet mij volkomenlijk inlichten!
»Hij heeft te veel gelijk dan dat ik niet voorzichtig moet zijn met hem!” dacht de l’Espine.
— Maar, ongelukkige man! wat noodde u mijne physiognomie te schetsen?
— Diavolo! Mijnheer de Ridder! niet alle dagen komt mij
