sterven! In ’t eind, het is niet om eenig misdrijf dat ik verbannen werd…
— Niet op bevel van den Raad. De Doge Paschal Malipieri, de achterdocht vreezende, die zich vestigen kon op zijn eenigen zoon, verstiet hem als kind…
— En de edele Bianca Justiniani trok zich den verstootene aan!
— Ik weet dat, ik ken de banden der dankbaarheid, die u aan haar binden, die u, nog vóór die der liefde, hechtten aan Felicia’s geslacht. Toen dit verbannen werd, waart gij te jong om hunne schuld te deelen, maar Malipieri vreesde dat eene uitzondering verraad aan de republiek mocht heeten; hij erkende u dus ook toen niet voor zijn zoon, en hij is met zijn geheim ten grave gegaan en hij liet u heengaan zonder iemand uwe ware afkomst te ontdekken. — Maar er zijn geene geheimen voor Venetië’s oudsten — en ik wist alles. Ik heb u gadegeslagen in den vreemde, ik heb uwe schreden bij uw terugkeer nagegaan tot op dezen oogenblik, en ik weet dat er, zelfs in uwe overtreding van de wet, die u verbant, geen opzet van ongehoorzaamheid ligt tegen de republiek.
— Voorzeker neen! want ik hoopte hier van den Raad opheffing te verkrijgen van dat vreeselijke vonnis, zwaarder dan de dood.
— En toch kon het u als doodsschuld worden aangerekend, dat gij het eigenwillig verbroken hebt… maar! wees rustig; sla niet zoo wanhopig een blik naar de signora heen: zoo ik niet iets anders had te zeggen dan dit, ware ik niet tot u gekomen, maar gij stondt nu reeds voor uw rechter; ik ben vertegenwoordiger der hoogste en der geheimste macht in den Staat, en ik heb besloten u te sparen, u het middel te wijzen om u alles te doen vergeven. Slechts wilde ik dat gij weten zoudt en diep gevoelen en u voor altijd herinneren, dat gij vrijheid, leven, en eere hebt verbeurd, en dat de republiek alleen u dat alles kan teruggeven als vrije gift.
— Dat ik het in deze houding smeek van den avogador, bewijst hoe diep ik het besef.
— Dat zij goedvinden kan u dit te schenken of te laten verdienen…
