vast zou de staan in den strijd, en dat hij hem haatte en dat hij nooit meer kon dan hem haten.
Manfrede begreep zich die uitbarsting niet, maar zij verlichtte hem zijne taak.
Hij had gebeefd op het denkbeeld aanvaller te wezen, nu moest hij welhaast zich verweren… Vital bleek werkelijk een voortreffelijke degen te zijn. Manfrede merkte het op met welgevallen, maar Vital was niet kalm, niet rustig, hij bracht Manfrede niet dan lichte wonden toe, maar hij gaf zich zelven altijd bloot, en Manfrede had een juisten blik, eene vaste hand, en had reeds meer dan eens hem den gevaarlijksten stoot kunnen toebrengen, maar telkens sidderde hij terug en gaf liever nog eerst zich zelven prijs. Daar moest toch een einde komen aan dezen toestand, Manfrede zeide het zich met zelfverwijt. Opeens hield hij Vitals degen af, en zeide tot hem:
— Monsignor, te denken dat wij broeders hadden kunnen zijn, en dat wij nu dus tegen elkander overstaan, valt mij te bang… gun mij u nog eenmaal de hand te drukken en dan… en dan wees beter bedacht op uwe verdediging en minder onbesuisd bij uwe aanvallen, want ik mag u niet langer verschoonen.
— Ik wil ge ene verschooning van u, ik wil niet uwe broederschap, nu gij Felicia bemint en van haar geliefd wordt. Ik haat u, van nu aan haat ik het leven. Zie of gij het mij kunt ontnemen!… En zij streden opnieuw.
— Monsignor! zei de weder Malipieri, terwijl hij zich verdedigde — leg meer ernst in u we aanvallen, ik smeek het u. Die kleine wonden, die gij mij toebrengt, het bloedverlies, dat zij veroorzaken, de minachtende wijze, waarop gij spreekt, prikkelen mij tot drift; gij zoudt maken dat ik eindigde met in toorn te strijden, waar ik alleen aan plicht moest denken.
— Denk dan op uw plicht, bij St. Marcus! riep opeens de woeste jongeling; want deze stoot treft zeker.
Niet zoo zeker als hij meende, want door eene natuurlijke beweging van zelfbehoud, weerde Manfrede dien af, en deed tegelijk een aanval op zijne partij, die beslissend was.
Vital Manolessa viel, in het hart getroffen. Manfrede knielde met een luiden angstkreet nevens hem neêr, en verloor zijne bewustheid. Stemmen en voetstappen van naderenden brachten
