ontvangen door een frisch landmeisje, dat blijkbaar met eenig verlangen naar hem had uitgezien; want hem begroetende met eenen gullen glimlach, sprak zij, terwijl zij hem binnenleidde: »Het was nog wel vroeg voor eene morgenwandeling. Meester Paul! en het is goed, dat gij daar terug zijt. Kom binnen! eene jonge maag heeft wel een krachtig vroegstuk noodig, als, jonge beenen vóór zonsopgang eenen langen weg hebben afgelegd."
»Al te veel zorg voor mij, goedig maagdelijn!" antwoordde hij, haar volgende. Een Hoogduitsche tongval was in de uitspraak van zijn Hollandsch onmiskenbaar. Eene minder vriendelijke begroeting dan die van het meisje lag er op het norsche gelaat van den man, die blijkbaar als huisheer de eerste plaats had ingenomen aan de lage eikenhouten tafel, waarop het ontbijt gereed stond. Zwijgend reikte hij hem den groven houten beker tot den morgendronk, en zwijgend ook plaatste de jonge man zich over hem. De kwade luim van den huisheer moest zich toch lucht geven. — »Meester Paul, of Meester poëet, als dat uw handwerk is — komt hij nu heden, die makker, dien gij hebt willen afwachten?"
»Ik wenschte het. Meester Barendz; ik ben op hem hopende, maar zonder zekerheid; daarom ook vertrek ik nog heden, zonder langer te toeven."
»Nu, met Stichtsche rondheid gezegd, dat verheugt mij; want zie, ik houd niet van die jonge linkers, die den ganschen dag niets te doen hebben dan in geprent gekrabbel te lezen, en 's ochtends nog vóór de vroegmetten lange wandelingen doen, als geen Christenmensch, die een goed handwerk drijft, nog op 's Heeren wegen te zien is. Vele uren in den omtrek, bij poorter en huisman, staat mijn huis ter goeder naam en faam, en om eenen vreemden Overlander wil ik niet....." Een driftig binnenstormen van meerdere gasten spaarde den rederijken man eene langere woordverkwisting, want het was den jongeling aan te zien, dat er niet veel antwoord volgen zoude; deze toch haalde bedaard een boekwerkje te voorschijn, en begon met ingespannen aandacht te lezen.
