»Niets, ik tel de keeren, dat uw draadje brak, sinds wij hier zijn.”
Het meisje bloosde diep.
»Het zal dan geen gelijk doek worden, dat men weven zal van uw garen, kind!” merkte vrouw Reiniersz aan.
»Dat zou schade zijn,” hernam Hugo plagend, »want het moeten zeker fijne slippen worden en neusdoeken voor haren uitzet. Niet waar, zusterken?”
Aafke kleurde tot op den poezelen hals.
»Dááraan denken wij nog niet, Hugo!” sprak de weduwe ernstig; toch voegde zij er bij met eenen glimlach: »de arme deern is zoo onteigend van de vreugdigheid, dat ze niet meent te dansen op Aernoud’s bruiloft.”
Laurens wierp eenen sprekenden blik van blijdschap en teederheid op het meisje; daarop begon hij haar iets toe te fluisteren; zóó dicht naderde zijn mond hare wang, dat de nette slippen van het hoofdhulsel door zijne aanraking kreukelden.
»Aafke kind!” sprak vrouw Reiniersz haastig en zacht hoofdschuddend, ofschoon niet met eenen al te duisteren blik, »ga toch eens zien, of Elsje in de pronkkamer wel ter dege de kozijnen wrijft, en zoo niet, maan haar daartoe: dat uitgebeelde werk vangt zoo licht stof!”
Snel en zwijgend verwijderde zich het meisje. Laurens wierp een en veelbeteekenenden blik op Hugo, wien het op ééns inviel, .dat hij zijne penseelen moest gaan zoeken, en die wegwipte, terwijl hij zijnen vriend zachtjes toesprak:
»Als dit jonstige uur u niet tot eene fortuinlijke uitkomst leidt, zijt gij een zoo jentig meisken als ons Aafke niet waard.”
Het zou ook niet de schuld zijn van den schroom of het aarzelen des’ jeugdigen Amsterdammers, zoo die goede verwachting teleurgesteld werd; want snel en beraden naderde hij nu de weduwe met een:
» Vrouw Reiniersz! gun mij een ernstig woordje.”
Wat dat ernstig woordje zijn moest, hebben wij begrepen, en tegelijk ook, dat. het in Aafke’s moeder eene niet al te barbaarsche toehoorster zoude vinden. Zij wist ook niet één deugdeIijk bezwaar in te brengen tegen zijne wenschen, dan zijne
