gebogen, en de andere greep hem met beide handen bij schouder en arm, en schudde hem, als was het de vraag hem vaneen te rukken.
»De Bourgondiës hebben haar vermoord, en gij hebt het niet geweerd!”
»Uwe vrouw leeft, Heer!” sprak de vassal, die voor zulk eene aanklacht geene verdediging noodig had; »maar…”
»En gij waagt het alléén te keeren,” hernam de Hertog, met de korte ademhaling der woede, en dreigde het ontbloote hoofd van den vassal met zijn kruiszwaard.
»Zij werd gehinderd,” hervatte deze, nog aarzelend met de droeve waarheid.
»En gij hebt u niet met uw leven gesteld tegen de hindernis!” Een behendig ontduiken van Bertmann deed hem den slag ontgaan, die deze woorden vergezelde; alleen de schouderplaat ving dien dreunend op. De dienstman achtte het nu zaak, eene ootmoedige houding te verzaken, die zooveel gevaarlijks had en geen enkel voordeel beloofde. Ook richtte hij zich op, greep den weggeworpen helm, trad snel drie schreden terug, en sprak toen deemoedig, maar met vastheid:
»Mijn lieve genadige Heer! beschuldig niet, aleer gij hoort eenen knecht, die u trouw was en uw gebod gehoorzaamde: mijn leven is altijd in de macht van mijnen Heer! wat schade, zoo hij eerst mijn woord verstaat?”
»Spreek dan,” beval de jonge Hertog, wiens trekken eene geweldige spanning verrieden; »is zij ingekerkerd?”
»Zoo Mevrouw gekerkerd ware geweest in des Aartshertogs sterksten burchtsteen, hadden deze handen venstertralies en grendels gebroken… maar lacy, Heer! ze was besloten binnen gewijden muur en met eigen wil.”
»God straffe u voor de leugen!!” riep Egmond, met eene stem, die niet meer als eene menschelijke klonk. »En mijn last…”
»Werd kenbaar gemaakt, maar niet gehoorzaamd. Hier, Heer!…” en hij reikte hem het reliekdoosje over, »het perkament, dat rust nevens het heilig gebeente, zegt u alles; de Biechtvader schreef dat, en Vrouwe Maria heeft er haar kruis
