tot afstand van mijn geloof wilde brengen. Averechtsche dwingeland, als hij was, die niet gelooven wilde, hoezeer hij zich vergreep aan zich zelven en aan…”
»O zwijg van dit,” smeekte Paul, »geen woord van dien man, die…”
»Gij zoudt zóó niet spreken,” hervatte Busscher, »Zoo gij wist… ik ben gemachtigd u eene ontdekking te doen, die……”
»Die mij geen geheim meer is, Busscher! Bedenk slechts, ik had meermalen een mondgesprek met den Bisschop van Utrecht.”
»Gij kent dan nu uwe afkomst?” vroeg Laurens.
»Lacy, ja; maar ik weet nu ook, dat mijn vader voor mij verloren is,” hernam Paul, met eene zachte, bevende stem; »daarom bid ik u, mijne vrienden! nooit meer een woord daarvan! Dat is over mij gekomen, opdat ik op aarde zou de leven, als door niets gebonden aan de aarde, en opdat ik het oog slechts gericht zoude houden ten Hemel,” voegde hij er bij, meer tot zich zelven dan tot de anderen, met vrome berusting den blik opwaarts heffende.
Middelerwijl had Busscher met eene ondubbelzinnige uitdrukking van tegenzin op Paul’s prachtig gewaad nedergezien, en toen deze zweeg, sprak hij vrij scherp:
»Het is toch niet met zulk eenen aanhang van wereldsche ijdelheid, dat men de wereldliefde vergeet! Zulk eene uitnemende kleedij past beter eenen paapschen pronkjonker, dan eenig wedergeboren Christen, veelmin eenen leeraar, die het woord Gods verkonden zal in het midden van Zijn volk.”
»Mijn broeder,” hernam Paul, met zachtheid, »laat zoo gering eene zaak u niet ergeren. Het is niet uit zondige prachtliefde dat ik op dit stond het gewaad van eersten edelman drage, in stede van een stemmig leeraarskleed; slechts had ik in mijnen kerker geene keus en wete, dat statelijk uitwendige vergramt niet den Heere, die alleen maar het hart aanziet, of dat Hem behoort in waarheid en in oprechtigheid. Daarom ook zal ik dit gewaad behouden. zoolang ik in deze streken verwijle; maar heb toch geene vrees, dat ik daarmede den zwakken van hoofd
