»Zij is dood!” herhaalde Griete met nog luider snikken.
»Ge zijt uitzinnig, creatuur!” riep de page, »nog vóór twee uren was zij bloeiend gezond, als eene frissche roze.”
»Bij de waarheid van ons nieuw geloof! het is, zooals ik zeg; zij is verscheiden tusschen die ure en nu: ontzield ligt ze op haar rustbed!”
»Ik wil zelf zien!” Hij rukte haar de lamp uit de hand, en vloog met zenuwachtige haast het slaapvertrek in.
En het bleek waarheid te zijn, wat de dienstjuffer gezegd had: de bloem van het Sticht lag dáár, als eene van wie de ziel is weggenomen, en die den laatsten strijd heeft gestreden, rustig, als van eene, op wie een loodzware slaap is neêrgestreken, maar een slaap zonder de ademhaling van den slaap, zonder den blos van den slaap, zonder den glimlach of de speling der trekken in den droom. Zij lag met gevouwen handen, als ingesluimerd onder het gebed; zij was reeds in haar reisgewaad gekleed, als ware de dood haar overvallen, midden onder hare voorzorgen tot levensbehoud; de wrong van het hoofdhulsel was losgegaan, en voor het eerst werd voor vreemden de volle pracht harer goudblonde lokken zichtbaar, daar ze neêrkronkelden tot op het scharlaken der oversprei, en zich dartelend vermengden met het marterbont van den kostbaren rand.
Aandoenlijk was het, en toch bevredigend, op deze doode te zien. De schoonheid, de jeugd, de rijkdom, de macht, de voortreffelijke vermogens des geestes, alles was geweest; maar ook het lijden was geweest! wat treurt men dan nog om het andere verlorene, als men zeggen kan: »het lijden is geweest!”. En is er dan één lijden, waarvan de dood niet zegt: »tot hiertoe en niet verder?” O! dat men dááraan dach te onder de smarte!
Nevens het rustbed stond Teresia met de gepaste stemmigheid van den rouw op het gelaat, maar zonder tranen. Zij verkwistte niet gaarne iets, zelfs niet hare tranen. Behoorde de huichelarij niet onder hare ondeugden, of vond zij het noodeloos, die hier te gebruiken?
Enriquez onderscheidde spoedig genoeg de vreeselijke waar-
