man het zaak, om voorzorgen te nemen, eer men partij konde trekken tegen hem van dezen noodlottigen samenloop. Hij besloot zijn handelshuis te verplaatsen naar Antwerpen, hij had daartoe de maatregelen bereids genomen, en de dag was bepaald, waarop hij zelf met zijn gezin derwaarts heenreizen zoude. Zoo was Aafke tegelijk gered uit dien maalstroom van priesterlijke opruiing en verleiding, en hij hoopte nog weder dagen van geluk als te voren. Maar Pater Vincent en Aafke begrepen het zoo niet. Hoe! zij zoude hare kinderen beenvoeren naar Antwerpen, waar het Lutheranisme zoo onbeschaamd het hoofd opstak! hoe; zij zoude daar beroofd zijn van den steun eens waren herders. die haar wist terug te houden op het pad des heils? Cornelisz, dit wist ze zeker, zoude haar dáár met Lutheranen omringen, aan een huwelijk zou nooit meer gedacht worden, dáár, waar men deze geschillen niet kende, en zij zou in de schande en in de zonde blijven voortleven! »O! wat ving zij aan! wat raadde hierin de Pater?” smeekte zij. »Te beginnen met voor uwe kinderen te zorgen,” was zijn antwoord. En er werd besloten, dat ze hem toevertrouwd zouden worden ter opleiding; dat de moeder ze in den nacht vóór het vertrek zou ontschaken aan den vader en hem toevertrouwen; dat zij zelve niet tot dezen zou terugkeeren, maar haren intrek nemen in een klooster; van dáár het moederlijk erfgoed opeischen en den echtgenoot door die afzondering, door die berooving van bloed en goed, dwingen tot het volbrengen van eene daad, die hem tegelijk weder den eigendom zou maken van Rome. Tot zóó ver goed, wat het plan aanging; maar de volvoering door eene vrouw, door eene moeder, door eene gade, wier liefde nog kampte met haar gewetensbezwaar, door eene moeder, die het met hartstocht was! Wel was het eene lichte poging, en die gelukte, te midden der toebereidselen tot de reize, met de kinderen een huis te ontvluchten, dat ze niet meer dacht binnen te gaan, begunstigd door den nacht als ze was en geleerd, helaas! in de list door het ongeluk; maar eene andere poging was het: werkelijk die kinderen af te staan aan den priester, hem werkelijk met hen te zien voortsnellen, wel zeker den man harer keuze te ontvlieden voor altijd in de eenzame doodsche kloostercel; wel zeker dáár nu alleen te staan op de
