het steunen van Heer Aernoud, sinds wij geoordeeld hebben, dat het niet mogelijk is hem te vervoeren, zonder zijnen dood te verhaasten.” Maar zij schudde zwijgend het hoofd tot éénig antwoord; een zwijgen, dat beteekenen moest: »Hinder mij niet in dezen laatsten dienst. Ik zal ten minste den troost hebben, den laatsten zucht op te vangen van dien veegen mond.”
Op ééns echter riep ze smartelijk: »O! dat ik water hadde, hij beweegt de lippen als een dorstende.”
»Ik vlieg henen,” riep Enriquez, »zoo uitgeplunderd kan Everdingen niet zijn door de Geldersche roffianen, of er rest een dronk water voor eenen stervende.”
Fluks ijlde hij voort en de Jonkvrouw bleef op dien zwaren post alleen. Met hoeveel zielsangst bleef ze vorschende staren op die trekken!… Plotseling keerde een vonk van bezieling terug in dat doffe oog; die lippen stamelden iets, dat zij met al de inspanning harer zintuigen trachtte op te vangen; in het eind — zij verstond. »Een’ priester!” had hij tweemaal herhaald.
Dat was gruwzaam! die bede bij hare reddelooze onmacht, om er aan te voldoen!
Langzaam bekwam Aernoud meer zichtbaar uit de doffe bewusteloosheid; het bloedverlies moest weldadig gewerkt hebben op zijnen waanzin; hij scheen Ottelijne te kennen, en toch alles vergeten te hebben, wat hen gescheiden had, en nu, vereenigd, zonder bevreemding en zelfs met welgevallen, duldde hij hare zorg.
»Liefste, ik wist dat gij bij mij waart,” sprak zijne flauwe stem. »zoo ik u zeggen kon, hoeveel vreemde zaken mij door het hoofd zijn gegaan over u! Het was mij, alsof wij gescheiden waren… O! het was mij bang, alsof er veel tusschen ons lag… alsof… neen, het was te dwaas, ik moet zeer ziek zijn geweest…”
»Wil u rustig houden, Aernoud!” viel zij in; de beweging van zijn lichaam evenzeer vreezen de als die herinneringen voor zijne ziel.
»Het is treurig, dat ik nu reeds henen ga,” begon hij weder, »juist nu! wij waren nauw bijeen…. Zeg mij! Ottelijne! hoe
