te zwaar, sinds onze genadige Vrouwe Elisabeth zich met haar jufferstoet opsluit in het vrouwenvertrek…”
»Het was op ons gebod, Heer van Pouderoijen!” viel Hertog Karel in.
»En met goede voorzorg,” riep op sissenden toon een zwarte dwerg in narrenkleeding, die, naast zijns Heeren zetel neergehurkt, van tijd tot tijd beten en teugen opving, hem uit diens eigen hand toegereikt; het was zijn begunstigde nar, zwarte Henrijck, tegelijk de oppasser van zijne diergaarde, eene vorstelijke weelde, waarvoor hij in Frankrijk smaak had leeren krijgen.
»Met goeder voorzorg van onzen Oom Charles! die den Heer Maarschalk liever hoven ziet met de nonnekens van het Sticht, dan met de bloemekens van Gelder…”
»Het is in trouwe geen kwade inval in een vet jufferklooster te geraken, als de lieve duiven in het refectorium samen zijn…” hervatte van Rossum, bij de herinnering glimlachende; »hoe ze van huiverlijken angst verweerd in de eigen armen vliegen, die ze te ontkomen getracht…”
»Maarschalk; het is de vierde schenkkan, die geledigd wordt in uwen beker,” viel weer de zwarte tergend in.
»Per Deï martyrium! Moriaan! kal tot uwe leelijke zogge met de gespleten hoeve, dat eene rariteit is als gij zelf, of uwe zwarte hersenpan zal kennis maken met mijne dagge!” riep Maarten hevig.
»Pays, mijn Maarschalk! wij hebben verboden te zweren bij Gods marteldood!” voegde Hertog Karel hem toe, »het is een schadelijk oevel, en wie zijt gij, om u te vertoornen op eenen zot! Vervolg veeleer uw vermaan aan mijnen Karel!”
»Het is blijkelijk, dat ik hier niet aan het hoofd sta van mijne zwarte lammeren!” hernam Heer Maarten op morrenden toon, »dáár hindert mij niemand in de rede… Mijn vermaan tot den Jonker was, om lustig den beker te vatten…”
»En dien te ledigen op het welvaren van Heer Joachim van Vijgh en van zijne goede stede,” sprak de ondeugende Henrijck, die de kwade verstandhouding tusschen den Maarschalk en den Burggraaf had opgemerkt.
