Vader, ik dank u voor dit woord, — het is een groot woord van u; nu weet ik ook, dat gij trouwelijk houden zult, wat gij den stervende hebt beloofd… de vrijheid van deze vrouw en wie met haar zijn… zij heeft veel gedaan voor mij, doe gij het aan haar terug.”
De Hertog antwoordde niet.
»Het woord der vorsten moet ongeschonden blijven, Heer!” vervolgde Paul: »men zegt… dat gij het jegens uwe vijanden soms vergeet… jegens eenen doode zult gij dat niet doen, is het niet zoo? Ik zou tegen u moeten getuigen bij God! Tegen eenen vader! het zou hard zijn!”
»Gij beweegt mij zonderling, jonkman! ik geef u toe… sterf daarop rustig… gij hebt haar eenen goeden dienst bewezen, ze zou zekerlijk den mutsaard beklommen hebben.”
»Weder dank ik u… En nu uwe hand… en de hare… komt nader bij mij, ik onderken u niet recht, het schemert mij…… een dichte nevel…… is dit de dood?…… hij is niet bitter! Heere; Jezus! ik kom, want Gij wenkt. Zuster; gij hebt meer gestreden dan ik… uw dood zal nog zoeter zijn… bij ons ontwaken,” maar die woorden allen gleden fluisterenden gebrekkig van zijne lippen en toen hij van ontwaken had gesproken, was hij ingeslapen… in den zaligen doodsslaap der vromen! Zijn bijbel was hem langzaam aan de handen ontgleden….
Jonker Karel, die knielend had toegeluisterd, raapte dien op.
»Wat doet gij?” vroeg Hertog Karel, die zijnen gestorven zoon het voorhoofd had gekust.
»Ik neem tot mij de erfenis van mijnen broeder! om te sterven, zooals hij!” werd hem geantwoord.
De Hertog van Gelderland heeft jegens Ottelijne zijn woord gehouden ridderlijk, men kan zeggen keizerlijk, sinds Keizer Karel V van zulk eene trouw aan den eersten Lutheraan het voorbeeld gaf; tot zelfs aan zijnen bondgenoot, den Hertog van Kleef, heeft hij haar aanbevolen. In die stad ontving zij hare kleinooden terug, uit voorzorg, tot zij Gelderland doorreisd had, bij eenen harer Culemborgsche geloofsbroeders achtergelaten. Met de nutte hulp van deze bereikte zij zonder hindernis Wit-
