die woorden luisterende, „dus groet ik u, mijn vriend! en tot wederziens!”
»Morgen, als het zijn kan!” bad Douglas, die nog nooit een vriend en vertrouweling had gehad van zijne jaren.
»Het zij dan morgen!” sprak Leoninus, en de zoon van Leycester scheidde met een handdruk van den zoon des Kanseliers.
XI.
NA HET AVONDMAAL.
Met eene geestdrift, die zich uitdrukte in kreten van verrukking en in sprekende gebaren van toejuiching, of in tranen van opgewekte aandoenelijkheid, of in stille gebeden van dankbaarheid, had het volk van ’s Hage, en zoovele burgers van Nederland als derwaarts waren toegestroomd, Zondag’s den Graaf van Leycester met velen van zijn gevolg plechtig zien opgaan ter avondmaalsviering. Het is zoo, slechts voor een bepaald getal lieden: voor de Heeren Staten van Holland, voor wie het Hof bewoonden, en wie verder door gunst of recht de toegang tot de kapel was vrijgelaten; maar de optocht daarheen uit den vleugel van het Keizershof, door Leycester bewoond, over het binnenplein naar de st. Maria-kapel, was toch geschied met een zeker pronkend vertoon, ten aanschouwe van zoovele honderden, als de plaats en de ingangen daartoe bevatten konden; en wie gezien had, bracht de geestdrift over op wie niet had gezien, en zelfs tot wie te huis was gebleven klonk de heugelijke mare voort; en wie weet het niet, dat eene opgewondenheid, dus van hoofd tot hoofd overgebracht, in warmte stijgt, naarmate zij door schildering sterker wordt gekleurd dan door aanschouwen. Dat pronkend vertoon legde de Graaf zoo doorgaand in alle zijne publieke handelingen, en vaak zelfs in zijne huiselijke, dat men hem daarom niet te eer van huichelarij moet beschuldigen; wij hebben daarbij reeds gezegd, welke zijne godsdienstige aandoeningen waren en wat soort van godsvrucht de zijne was.
De hofkapel was ditmaal nog door vele aanzienlijke Hagenaars bezocht, die, hetzij met recht, hetzij zonder dat, en bij vergunning daarin bij deze gelegenheid plaats hadden verkregen, en
