denkt, hem te konnen minnen, zou het gewisselijk zaak zijn, hem hiervan te onderrichten…'
»Hoe komt gij daarop, heer Elias?” viel zij in. »Ik peinsde alleenlijk daarop, hem soelaas te geven…”
»Een valsche schijn van hope mocht hem later oorzaak worden van grootere pijn; daarbij, er is veel voorgevallen, waardoor dit alles ongeraden zou wezen.”
»Toch niet,” begon zij, en zag verbleekend naar hem op. ’toch niet om den tweestrijd met Essex, daarvan ik nooit de uitkomst heb gehoord?”
»Daarom niet!” hernam hij; maar zijn gelaat verduisterde zich, en een gloed vloog hem over het voorhoofd.
»Vaak heeft de gedachte aan dien strijd mij ontrust,” hernam zij. »O, zeg! Is dat nu voorbij, zeker voorbij?”
»Ja, dat is voorbij!” hernam hij somber.
»En Essex?” vroeg zij weder.
»Spreken wij liever nooit van Essex!” sprak hij met eene soort van ingehouden drift.
»Nu, waaraf dan?” vroeg zij verwonderd over zijn veranderd gelaat.
»Van uw heer grootvader, bij voorbeeld; want omtrent dezen heb ik u ietwat mede te deelen.”
»Wat zal ’t zijn?” vroeg zij met eenigen schrik.
»Gij weet, dat mijn heer vader en de heer Jacob Reingoud elkander veelmalen ontmoeten en mondgesprek met elkander moeten houden bij Mylord Leycester. Gij weet mede, dat ik heer Reingoud zie en spreek, en ook somwijlen van u.”
»Van mij!” en het arme kind ontstelde heftig, »zou ik naar hem heen moeten…?”
»Hij weet uwe verblijfplaats; maar hij wil alles van den tijd wachten en van uw eigen hart en wil.”
»O zoo! dan keere ik niet tot hem weder!” sprak zij heftig.
»Is uwe afkeerigheid van hem niet wat al te diep en te ongeneeslijk?” vroeg hij.
»Ik hebbe geen afkeer van hem!” riep zij. »Daarvoor behoeden mij God en de Heiligen genadiglijk! maar ik wete…, neen, ik voele, dat hij mij niet genegen is in het herte, wat hij ook bij Barbara daartegen moge hebben aangevoerd. Eene eerste beweging bij verwanten moet die van liefde zijn, of het is die van
