aard, moet gij mij helpen om de onweerswolk van zijn hoofd te laten afdrijven zonder dat hij er iets van heeft bemerkt."
De »onweerswolk" had zich intusschen te goed gedaan aan het brood en vleesch, dat hij met verbazende gretigheid en gulzigheid verslond, dronk een paar glazen wijn achtereen uit en scheen nu genoeg bij kracht, om nog eens een aanval op de schikkelijkheid van Francis te wagen.
»Francis! my darling, zou ik den nacht hier niet mogen door brengen? in alle geheimzinnigheid, dat spreekt vanzelf," voegde hij er bij, ziende dat zij het voorhoofd fronsde.
»Ik zou het wel willen voor u, Rudolf! maar ik zou niet weten waar."
»Och kom! er zijn zooveel Logeerkamers in mijns vaders huis."
»Kamers genoeg; maar in den vleugel waar de generaal en Rolf logeeren kan ik u niet huisvesten, dat spreekt vanzelf; en hier in dezen is geen ander vertrek meer gemeubeld dan de logeerkamer van Jonker Leopold alleen."
»Maar ik vraag niet naar meubels; ik zou in den stal op het stroo kunnen slapen, als het niet gevaarlijk was tegenover den koetsier."
»Er is hier geen koetsier meer," zei Francis eenigszins verbleekend.
»Hoe nu, hebt gij over u kunnen verkrijgen om Harry Blount te ontslaan?"
»Harry Blount is dood!" antwoordde Francis zonder op te zien, met eene doffe stem.
»Harry Blount dood! hoe heeft de flinke jongen die malligheid kunnen begaan! Hij zou even dertig zijn, zoo ik mij niet bedrieg. Ik heb hem zelf nog leeren rijden, toen hij mij als groom werd toegevoegd op zijn dertiende jaar; zijn vader was een juweel van een piqueur; dien dank ik het nog dat ik nu mijn brood kan verdienen! Wel! wel! zoo is de stal hier opgeruimd. Maar Francis! mijn engel, gij ziet er zoo ontdaan uit, daar moet meer aan vast zijn; hebt ge uw mooie rijpaardje ook al van de hand moeten doen?"
»Neen! neen! dat niet. Tancred wordt verzorgd bij de PauweIsen; maar ’t herdenken aan Harry Blount is mij zoo schrikkeliik: ik — ik ben de oorzaak van zijn dood!"
