»Zelfs geen lust in uwe broderie, Laura?" vraagt zij met eene uitdrukking van teerheid, waarin zich toch wat somberheid mengt.
»In niets, mama! in niets; als het zóó voortgaat, zal ik ziek worden van verdriet en verveling!"
»Dat vrees ik ook," hernam de moeder, haar even met bezorgdheid aanziende. »Maar daar valt mij wat in: wilt gij iets voor mij doen?"
»Als ik kan……"
»O! ’t is eene kleinigheid en ’t zal u bezighouden: die naam. lijstjes afschrijven voor het damesleesgezelschap, en in de boekjes naaien? Gij ziet ze meteen eens in — en — dat occupeert."
»Neen, mama! Dit is nu het vervelendste werkje wat gij voor mij bedenken kondt; — die boekjes, dat weet gij zelve wel, zijn geen lektuur voor mij, zoo schrikkelijk saai!"
»Mij hebben ze dikwijls gesticht," hernam de moeder met een zucht; »en in sombere stemming vond ik er in wat mij bemoedigde en sterkte."
»Ik mag het lijden," hernam Laura met een licht schouderophalen; »Maar daarom behoef ik ze toch niet te lezen."
»Lees ze dan niet, maar doe mij alleen den dienst om ze in order te brengen, want ze moeten vandaag nog verzonden worden, en daar ik uit moet…"
»Gij uitgaan, mama,! Nu, en waarheen?"
»Nicht Henriëtte trouwt immers van ochtend…"
»’t Is waar ook! En daarom moet ik dan alleen blijven en in dezen toestand!"
»Gisteren had ik een briefje willen schrijven om mij te excuseeren, maar toen waart gij daar tegen. "
»Wist ik toen dat de dokter mij nog een paar dagen rust zou voorschrijven, en dat ik juist van ochtend zóó melancholiek zou zijn?"
»’t Is waar, les jours se suivent mais ne se ressemblent pas," verzuchtte mevrouw Trotsenburg, die niet voor het eerst van de luim harer dochter die ervaring opdeed. »Nu echter is het te laat voor een excuus: ze zouden mij laten afhalen met hun rijtuig, en ik dien mee te gaan, naar de kerk. Maar ik beloof je, niet op het dejeuner te blijven; ik heb er ook geen lust in, nu gij er niet bij kunt zijn."
»Een allerbeelderigst zomertoiletje exprès er voor gemaakt!"
