Pagina:Bosboom-Toussaint, Majoor Frans enz (1888).pdf/418

Uit Wikisource
Deze pagina is proefgelezen

»Om naar hartelust te fantaseeren en te moraliseeren, en onder dat alles door rechts en links complimentjes en hatelijkheden uit te deelen, alsof hij daar het recht toe had; iemand, die zoo weinig weet van goeden toon, dat hij er alles maar uitflapt; die blijkbaar niet weet hoe men voor een ochtendbezoek moet gekleed zijn, en die boersche sentimentaliteit met kunstgevoel verwart…"

»Laura!" en Albert drukte haar met zekere heftigheid de hand, niet uit teederheid, maar om haar te waarschuwen en te doen zwijgen.

Marius kwam met mevrouw Trotsenburg bij hen terug, en Marianne trad weer binnen, om zelve wat gehaast haar afscheid te nemen.

»Maar… gij blijft immers bij ons eten! Niet waar, mama?" vroeg Laura, met wat opzet hare moeder aanziende.

»Dat zou mij veel pleizier doen, als Marianne het schikken kon," antwoordde deze, toch wat verwonderd, over den plotselingen inval harer dochter.

»Waarlijk… ik kan het niet schikken," verzekerde Marianne. »Mijnheer van Adelsteyn is de gast van mijn broeder."

»Wij waren voornemens aan een table d’hote te gaan eten, om u geene moeite te geven, beste Marianne," zei Albert.

»O, wat dat betreft, ik heb er al een beetje op gerekend. Maar toch is het mogelijk beter dat gij de table d’hote kiest… want voor mijnheer van Adelsteyn zou het bij ons, vrees ik, wel wat te eenvoudig zijn. Er was geen tijd om veel verandering te maken in mijn menu."

»Ik zou het heel graag op die eenvoudigheid wagen, juffrouw Duarte," sprak Marius opgeruimd; »als ik maar zeker was u geen overlast aan te doen. Een huiselijk maal met vrienden is mij liever dan eene table d’hote, en mij wacht morgen een groot diner op het badhuis, waaraan ik mij niet kan onttrekken."

»Dan moet ik mij excuseeren, lieve mevrouw, — neem het mij, niet kwalijk, Laura!" zei Marianne vriendelijk, maar toch met eene vastheid, die bewees dat zij bij haar voornemen bleef.

De toeleg van Laura om juffrouw Duarte voor dien dag van, de beide heeren te scheiden, was mislukt. Zij vertrokken gezamenlijk.

Laura beet zich op de lippen van ergernis, en was schrikke-