»Loop niet in uw ongeluk uit gekrenkten trots!" waarschuwde hij met bewogen stem en vochtige oogen. »Zeg mij één woord dat van liefde, van eenswillendheid getuigt, en wij scheiden niet!" — en hij wendde zich opnieuw tot haar als in hoopvolle verwachting.
»Ik heb u niets meer te zeggen," sprak zij koel en fier, en keerde het hoofd van hem af.
Een oogenblik vlamde zijn blik, een toornige uitval brandde hem op de tong, zijn trots kampte met zijn hartstocht, maar zijn besluit bleef onwankelbaar; hij wierp haar een blik toe vol diepe zielssmart, den laatsten, en hij ging heen even snel als hij langzaam was gekomen.
Zij bleef zitten met den gloed der gekrenktheid op de wangen en zonder tranen, tot hare moeder kwam, Laura wilde zich sterk toonen, en ving aan het voorgevallene tusschen Albert en haar aan mevrouw Trotsenburg mede te deelen; kort en droog en als iets dat niet veel te beteekenen had. Maar zij kon dit voornemen niet doorzetten. Zij had Albert lief gehad zooveel zij liefhebben kon, en de smart zegevierde over haar trots; overweldigd door allerlei strijdige aandoeningen viel zij hare moeder in de armen, en in die teedere omhelzing vond zij eerst de verlichting der tranen.
V.
Mevrouw Trotsenburg troostte hare dochter met al de teederheid der moederlijke liefde, maar als eene zwakke moeder. In plaats van met kloeken zin deze gelegenheid aan te grijpen om haar verwend kind te wijzen op de verkeerde richting, waardoor zij zich had laten meesleepen, die haar hart verstokte en verbitterde en die een beminnelijk jonkman van haar vervreemd had, vereenzelvigde zij zich zoo geheel met de grieven, die Laura tegen Albert inbracht, dat zij hare eigene teleurstelling en wenschen in dezen vergat, en den laatste in ’t ongelijk stelde, hoewel zij zelve hem aangemoedigd had tot den stap dien gij gedaan had.
Ja, maar zij had het ook zóó niet bedoeld. zóó kras op eene beslissing aan te dringen bij een meisje van Laura’s fijngevoeligheid
