Bredero/Clæch-liedt
CLÆACH-LIEDT.
Op de Wijse :Het daghet uyt den Oosten, &c..
Met Edel hooch begheeren
Mijn Ziele wert gevoet,
Ick wille my verheeren
In mijn gedachte soet,
Ick smaecke onder t’lijen
Een verblijen.
Den lof van d’oude daden
Is my soo lief en waard,
Dat sy my doen versmaden
Den druck die myn beswaart,
Hoe wel dat my de pijnen
Doen verdwijnen,
Die ’ck ly met goeder harten.
Cloeckmoedich ick verdraach
Haar strafheyt en myn smarten.
In dees myn nederlaach
Can d’eer van myn begheeren
Niet verkeeren!
Laet vry een ander singhen
Van Wapens en ghewelt,
Van Cryghs-tochten, bespringhen
In het bestoven velt,
Ick sie van and’re machten
My vercrachten.
Want hare flucxse handen
Soo forts zyn inde strijdt:
Al sy my corts vermanden
En vlack ter neder smijdt.
Haar aanval op myn sinnen
My verwinnen.
d’Onsiennelijcke wonden
Veel schaadelijcker zyn:
De quetsuer onverbonden
Int lichaam smelt met pijn,
De Sotten Artz door ’t doolen
Helpt aan Koolen.
Koolen die glommend’ gloeyen
In mijn hart en verstant,
Ick voel myn siele broeyen
Door sweeler swoele brandt,
En schaamt maackt mij een swijger
Vanden Crijger.
Ach Crijch Heer, die myn leven
Soo sacht en ruyck aantast
En soo veel lusts cundt geven
Als myn verdruckte last
Hier doet myn swacke leden
Sacken heden.
Aenhoort de droeve clachten
Myn commer-leyd, ghy sult
Meelyelijcken achten
Op ’t afgesloofd ghedult,
Veel liever wil ick sterven
Als u derven.
Verwerpt niet myn gave
O Crijch-Heer als te slecht:
Ick noeme my u slave
En overtrouwe knecht,
Mijn gheest buycht ond’r u stamme,
Torts en vlamme.
Rooft, Brandt en Moort mijn Ziele
Soo wrev’lich als ghy wilt,
Ick salse naa ’t verniele
Noch toeheylighen milt,
U soet en straf begheere
Tot een eere.
Als ick u slechts mach prijsen
Met dees myn offerhandt
Die my alleen mach spijsen
Met lust en leven, want
Wat sou ick sonder minnen
Doch beghinnen?
Con sonder minne dwalen,
Mijn vreuchdeloose hart,
Den Hemel met zyn stralen
Souw duyster zyn en swart:
Hoe wel sy inder waerheyt
Is vol claerheyt.
d’Aarde becleet met bloemen
Van veelderleye kleur,
Wiens schoonheyt veel beroemen,
Maar laas haar soete geur
Doet my niet anders proeven
Als bedroeven.
Doch myn begheerten rusten
In den Apolle braaf,
De Sleutel van yn lusten,
Ick sie syn aanschijn gaaf:
Ick hoor zijn stem uyt breecken,
Tot my spreecken.
Ach doorschijnende claarheyt,
Die myn gheluck verclaart,
Ach stercke wankelbaarheyt,
Die my de Siel beswaart,
Wilt dese myn ellenden
Haastich enden.
Wat baat dat my het leven
Wt u instort en spruyt,
Als ghy myn Hert wilt gheven
De wreede doot tot buyt,
Wilt my u min ontdecken
En vertrecken.
Wat berghdy, o myn schoone,
’t Gheen men niet veynsen moet,
Wilt de claarheyt vertoone
Van u weer-liefde soet,
Soo sullen, lief, wy beyden
Nimmer scheyden.
De Helften te vergaaren
Wt reynder jongste naackt
En ’t Stel vereenicht paaren
Volmaeckte vrientschap maeckt,
Soo wijse t’samen smeede
Met de vreede.