Bredero/De Liefd’ die myn begeert verveelt

AMOUREUS-LIEDEKEN.

Op de Stem: Alst begint.

De Liefd’ die myn begeert verveelt
End’ oorsaec van myn smerten teelt,
Ja van myns Ziels genuchten,
Ontsteeckt in midden van myn Hert
Een vyer, een oorsaeck van myn smert
End’ van soo heete suchten,

Dat ’t blint verstant ’t welc is in myn,
Hoe wel het lijdt een vreemde pijn,
Niet merckt zy eygen lijden,
Want siet het queelt, het sterft daer heen,
Het can gantsch geen gheluck betreen
End’ ’t noemt dit noch verblyden.

Helaes! ick voel niet dat de smert
Begint te mindren ín myn hert,
Als ick by u mach wesen.
’k Moet in u teghenwoordicheyt
Noch ’t selfde vreucht end’ ’tselfde leyt
Als in u afsijn vreesen.

Hoe soud’ dit Hert dan van syn quaet
Ghenesen, d’wijl het selfs de staet
Nau van syn lyen kennet?
Ach Lief, ghy wetet maer alleen
Dier deur u schoone, trotse zeen
Al myn gedachten mennet.

Want dit Hert dat wel eer was mijn
Is ’t nu niet meer, maer gantschlijc dijn,
Het heeft van u zijn leven,
Het voedt hem in u gonst altijdt
End’als het wreetheyt van u lijdt,
Begint het voort te beven.

Dus my doch nu niet meer verbaest,
Maer om my te vertroosten haest,
Hoort doch ws Slaefs gebeden,
Verlicht dit Herte, dat ghy hout
In u gebiedt end’ staech benout;
Stelt het doch weer te vrede.

Siet wat ick doe om vasticheyt
Mijns hoops te sien in ’t Hert geheyt
Van de gheen dien ick eere.
Siet hoe myn hert om gonste slooft,
Om Liefd’ end’ om te syn ghelooft
Van myn Eleonore.

’T vermetel Mahometisch heyr
Gewapent in haer vol geweyr
Sou myn Ziel niet verschricken,
Nochtans soo gaet het zitt’ren staech
Om hem naer uwen dienste graech
(Ach lieve lief) te schicken.

Ten is gheen bloote vrees van pijn,
Dien ick voel in myn hert te zijn:
Maer ’t is een yvrich haecken,
Ick voel my sonder sterckte neer
Gheslagen, sonder dat ick weer
Hulp van myn vrouw genaecke,

Stelt weer u Ridder in zijn cracht
End’ hem doch voor u Krijger acht,
Want hy dient u getrouwe,
Soo ghy hem meer in twijffel hout
End’ niet zyn laffe geest herbout,
Men sal voor wreet u houwen.

Wreet salmen u noch noemen dan
End’ yeder een sal weten van
Myn trouheyt end’ u strafheyt,
Dan salmen my staech geven prijs,
Maer van u singen dese wijs:
Een trotsert hier in ’t graf leyt.

Het was een soete schoonheyt,
Vermengt met bitt’re strafficheyt,
Een vrientschap loos, bedeckt doch,
Neen, neen sal myn geest seggen juyst
(Wanneer sy uyt dit Lijf verhuyst)
Haer Liefde na my treckt noch.

Maer Gods wil was ons in de weech
End’ de Fortuyn en wou gheen deech
Om ons beyd’ te vereenen,
Want sy en wil niet de hit
Van dese kool dus maeckten mit
Haer coude hert gemeene.