Bredero/De reden door de Tijd bevijnd

BRUYLOFTS-LIEDT.

Stemme : Ghy lodderlijcke Nimphen soet, &c.

De reden door de Tijd bevijnd,
Dat niets so vreemt alhier verschijnd,
Noch immer is verschenen
Of ’t streckt om te vereenen.

Natuur heeft alles wel beschickt,
Der dinghen wesen soo verstrickt,
Vermaeghschapt aen de Vrede
Door eendrachtige zede.

Hoe stribb’ligh oock, nochtans vergaert
Vyer, Water, Lucht, de swarte Aerd
Door onderlinghe krachten
Haer al tot paren trachten.

De Visschen inde wilde Zee,
En ’t geyle menigh-formigh Vee,
Dat joockt al na den ander
En menght sich met malkander.

Den over-hooft val al ’t gediert,
De Mensche, met vernuft verciert,
Door harts-tocht en beweghen
Tot minnen is geneghen.

De Wereld souw haest ydel zijn,
Ten waer de lieve-leyde pijn,
Die wy soo tochtigh voelen
In onse herten woelen.

Ghy Bruygom hebt oock wel gesmaeckt
Hoe dat de min de herten raeckt,
De Bruydt kan ’t oock getuyghen,
Hoe hy ons sin kan buyghen.

Gaet aen, gaet aen, geliefde Lien,
Ter plaetse daer ’t ghevecht sal schien,
Daer niemand van u beyden
Sal roepen om te scheyden.

Gaet, dringht twee zielen in een lijf,
En komt dan uyt als Man en Wijf,
En weest so de voor-beelden
Van ons verhoopten weelden.

Be-yvert doch soo desen staet,
Op dat de Wereld niet vergaet,
Blijft ghy In liefde bloeyen,
Gods heyl sal u toe-vloeyen.