Bredero/Die sich veynst, waent

LIEDEKEN.

Stemme: Amaril de decken sacht, vande nacht.

Die sich veynst, waent
    Dat hy weet
’t Geen hy niet en weet te weten,
Werd met recht van elck bespot,
    Ja een soot
Of goed-dunckende gheheeten.

Die alleen syn ooghen slaet
    Op ’t ghewaet,
Sonder eens na deughd te kijcken,
Machmen die door dit ghebreck,
    By een Geck
Om syn geckheyt niet gelijcken?

Die boven veel dinghen acht
    Het geslacht,
Sonder de persoon t’aanschouwen,
Machmen die oock niet wel voor
    Dwaas of door
Om syn groove sotheyt houwen?

Die by een lelijck mensch verselt
    Om het ghelt,
Met een weer-sin gaet vernachten,
Machmen die met alle recht
    Niet voor slecht
Of voor eenen Gout-nar achten?

Die al waent en hout voor goedt
    ’t Geen hy doet,
En eens anders acht voor leuren,
Datmen die in sulck geval
    Noemde mal,
Soumen daer oock an verbeuren?

Die staecht op een ander siet,
    Scheldt en schiet
Met veel spitse woorden vinnich,
En die sich selfs niet en kan
    Recht siet an,
Noemtmen die ooc niet uytsinnich?

Diemen klar voor oogen leydt
    Syn dwaesheydt
Sonder omslach of bewimpel,
Die syn trouwe vrunden raet
    Grootsch versmaet,
Die acht ick oock nesck en simpel.

Ghy waert so quaet doen ic sey,
    Dat de key
U achter ’t oor leyd en lottert:
’t Is myn schuld, ’t is waer, ic kent,
    Want ghy bent
Maer een onbeschaemde spottert.

Spiegeld in dees spiegel wel,
    Niet u vel,
Om dat cierlijck op te toyen,
Vind ghy eenigh vuyl of swart
    In u hart,
Soeckt dat wijslijck uyt te royen

Als cik (Lief) in mijn selfs gae
    En sie nae
Als myn eygen liefdsche trecken,
Soo dunckt my dat ick in myn
    Alles vyn,
Dat ’k in and’re wil begecken.