Bredero/Dochters Klach-dicht
DOCHTERS KLACH-DICHT.
Van de ongetrouwichheyt van een die sy bemint.
Op de Wijse: Alst begint.
Mach ter werelt eenighe pijn
Hier des menschen herten quellen?
Macher eenighe droefheyt syn
Die onst altijdt gaat versellen?
Om onsen grooten ongheluck
Te doen kennen door de druck.
Soo de smarten ons nemen af
En de menschen vast aencleven
Tot int verrotte stinckend’ graf,
Soo aenschouwt mijn droeve leven
En hoe dat de Fortuyne snoot
Mijn Jonckeheyt spysset metter doot.
Het Jaar verjaert sich alle Jaars,
Steedts vernieuwen haer de dinghen,
Latende hier ghehechenis schaars.
Door de buerts veranderinghen
Sleept soete Lent de Somer heet
En gure Herfst de winter wreet.
De ys-keeghels van cleyne vreucht,
Die de koude vorst mach senden,
Die werden vervormt en verjeucht,
Haar wranghe kild’ slist int ende,
Als des goude Sons blond ghesicht
De Ram vergult met glantse licht.
Maer eylacy myn bange last
Is geplaatst soo gants stantvastich,
En myn ongheluck blyft oock vast,
Mits ’t ghevalle overlastich
My flucx ontrooft de soetste vreucht
Van myn tedere groene jeucht.
’Tonweer noch de gillende wind
Becrijcht soo niet de Zeebaren,
Niemandt hem soo beangst en vindt
Om ghevaerlijck snachts te varen,
De Zee niemant so seer en schent,
Als my dit ongheluck vol ellent.
Soo de schaduw’ de Ziel verbeeldt,
Een ontgloorde doove koole,
Myn klaarheyt ghy oock soo ontsteelt,
Dies moet ick int duyster doolen:
Wech doode hoop, vol valsch bedroch,
Wat pluymstrijckt ghy mijn harte noch?
Indien het vervolch van myn smart
Waar ghebouwt op hoop of reden,
Ick leed’ gherust, ghetroost van hart,
Seer wel ghenoeght, ja te vreden;
Ghy soudt myn seer schuldige vlyt
En trouwe plicht mercken altyt.
Maar Hoope is syn sterckheyt quyt,
Dies moet ick het onrecht lyen,
Want voor mijn liefde crijch ick spijt,
Voor mijn trouwheyt een vermyen:
Ach! ick onschuyl het claar ghesicht
Van ’t doorluchtich heldere licht.
Eylacy! recht als ’t ruyghe cruyd’
Op ’t ghebercht en diepe dalen
Niet sonder vocht voort en spruyt,
Soo loop ick lusteloos dwalen
Als haar dat werelts ooghe rept,
Dat alle maanden sich verschept.
Had ick Medeas Rieme cracht,
’K souw die Toverkunst gaan leeren,
Ick sou haast crijghen in myn macht
Myn ontroofde lief en Heere;
Ick soude hopen dat ick dan
Hem sou ghenieten voor myn Man.
Maar ic heb wapen cruyt noch kunst
Noch verboden gogel-weten
Om u te trecken tot mijn gunst,
Ach hoe meuchdy my soo vergheten
In dees myn troosteloose noot?
U liefde voert my in de doot.
Laas waar is de beproefde trouw,12
Waar is de naam van u vrouwe:
Siet hoe heylich dat ickse houw,
En u trouw is onghetrouwe,
Gants meyneedich, heel gheveynst,
En myn eed is noch op het reynst.
Ach moet ick claghen dus om u!
Moet ick met myn laauwe tranen
De rulle aarde sprenghen nu?
Ach ikc smelt door het vermanen,
Maar ghy wreede, scharst en lacht
Met myn droefheyt en myn clacht.
Sal ick soo heel schots syn versmaat,
Sal ick soo verlaten werden?
Sonnder schult van eenigh misdaat?
Ach lief siet myn trouw volherden.
Verleden jonst of deught en eer,
Ghedenckt ghy liefste die niet meer?
Ick ben niet slingeliefd, noch licht,
Noch van weyffelbare sinnen,
Noyt en becoorde myn ghesicht
Een ander lief als u te minnen,
Als u, door wien myn jonge Ziel
Hem wel eer gheluckich hiel.
T’ quaatste, lief dat ick begeer,
Is dat ick u myn trouw wil gheven,
Myn eenighe troost naast God den Heer,
Hier in myn beschreylijck leven;
Och can u myn commerlijck leyd
Niet brenghen tot medogentheyd?
Dat ghy my om een minder laat,
Dat en can ick niet verdraghen,
Waar sy noch van een hoogher staat,
Soo sou ick soo seer niet claghen.
Of my toe-schick on nood-lod raackt,
Myn trouheydt blijft even volmaackt.
Comt myn Lief, myn hart, myn vreugt,
Comt omhelst ons oude minnen,
Als ick u sie, myn Ziel verheucht,
Dan vernieuwen haer myn sinnen.
Myn hart syn cracht by een vergaart,
Myn leven wert voor u bewaart.