Bredero/Een soete strijd
Een soete strijd
Tot kortingh van tijd,
Is om een Ruykertjen geresen,
Van een lief paar
Die de Minne daer,
Bloems-gelijck tuyghden te wesen.
Jonghman.
O leyder Minne!
Ghy quelt mijn sinne:
Want dien ick min, die gaet mijn hate,
Hier tegen en baet mijn geen schoon prate,
De liefd’is sonderlingh:
’t Is wel een selzaem dingh,
Of ick myn al bedwingh,
’t Mach mijn niet baten.
Dochter.
Benaeuwde harte,
Tot boet van smarte,
Gebruycken die eele Medecyne,
Tot verlichtinge van haer pyne,
So doen dees Bloemtjes soet
Deur haare reucke soet,
In mijn bedroeft gemoet
D’onlust verdwynen.
Jonghman.
Mijn lief gepresen,
Moet welkom wesen,
Wat’s d’oorsaack van u droevigh suchten,
Daer ick van merck u klachtigh duchten?
Wat bedien dees Bloemtjens veel,
Die ghy Princesse eel
Gebonden hebt te deel?
Spreeckt sonder vruchten.
Dochter.
Ick sal de rede
Van mijn droefhede
t’Uwen geval, u gaen verkonde:
Gelijck dees sachte zijd houd gebonde
Seer hard dees Bloemtjes jent,
So houd myn in torment
De soete liefde blent,
Dit ’s mijn vermonden.
Jonghman.
Maar dese fleure,
Schoon van koleure,
Verdorren haestelijck en verdwyene:
En d’op-rechte liefde is vol pyne,
Sy duurt en blijft altijd,
Sy vermeerd en wast subijt,
Dat dit een Minnaer lijd,
Voel ick an ’t myne.
Dochter.
U reden wennen
My tot bekennen:
Hoe wel sy haest verdorren seere,
d’Aerde, haer moeder, brenghtse weere
Ander inde plaetse daer,
De liefd is oock vruchtbaer:
Verlaet ons een pijn swaer,
Sy dubbeltse weder.
Jonghman.
Dat’s praet verlore,
Mijn uytverkore,
Want sulcke nieuwe baringh van bloemen
Kund ghy in uwen bond niet roemen,
Na dien ghy ’t niet bewijst,
’t Geen ghy op ’t hooghste prijst,
Want in u niet verrijst
’t Geen wy weer-lieft noemen.
Dochter.
Ick gelijck ’t byde
Band, sacht van syde,
Die dese bloemtjes by een kan houde,
Oock wel kenne diene soude
Tot bosjes meniger hand,
So houd der Minnen band
In een beroert verstant
Het langh vertroude.
Jonghman.
Och Princes aerdich!
Ghy sluyt te vaerdich,
Want dees Bloemtjes lieflijck ruycken,
Schoon en behaeglijck op te pluycken,
En de liefd is, dunckt mijn,
Een wreet gevoel met pijn,
Hoe souse haer gelijck zijn?
Wilt re’en gebruycken.
Dochter.
Prins, alle saken,
Die bly en droef maken,
Die van beminde persoone komen,
Die werden altijd in ’t soet genomen
Vande Minnaer wel verwacht:
Waar van dat hem ’t gedacht,
Veel soeter is, ick acht,
Dan dese Bloemen.