Bredero/Haarlemsche drooghe harten nu

NIEUW LIEDEKEN.

Stemme: Te Brug al binnen de Muren, &c.

Haarlemsche drooghe harten nu,
Komt toont heir wie ghy zijt,
Wy Amsterdammers tarten u
Te drincken eens om strijt;
Ellick die drinckt een volle kan,
Al wart de buyck geswollen dan,
Soo loopt niet als een dolle man,
Blijft by den dronck altijd.

W’hebben soo vaste sitters hier,
En gladde keelen fris,
’k Verdwael in ons Kitters schier,
Dat hier soo menich is:
Komt, maeckt onse Bier-hanen moe,
En brengt elckaer met vanen toe
Ghy verliest na mijn wanen vroe,
Ons drinckers zyn te wis.

Een rustich vaandel Vrijers fijn,
Die eysschen u te veld:
Maerdat ’t Wevers noch Snijers zijn,
Die men ons teghen ghesteld.
Roept lustigh al u Baasen vry,
Segt datse rustich blaasen by,
Maer brenght kannen en glaasen by,
En bruyckt vry u gheweld.

Wy hebben een soo vaardigh gast
Verkoren tot Cornel,
Die dese staet seer aardigh past,
Want hy drinckt stijf en snel.
Als hy de vocht maar schuymen siet,
So sal hy hem versuymen niet,
Niet veel hy op sijn duymen giet,
Want hy macht al te wel.

De Capiteyn, een stouter Man
Die oock gheweldich veeght
Die dese kunst soo louter kan,
De kan schier stadich leeght.
Een half vat kan hy stuwen, hoort,
En weetet soo te duwen voort,
Wie weet hoe menich nuwe woort
Hy daer wel onder pleeght.

De Luyt’nant sal gheen Molick zyn,
Het is te nobelen baas,
Hy wil soo garen vrolijck sijn,
Al by de jonghe Maats,
Op allerley manieren klaer,
Drinckt hy de heele bieren daer
By drijen of by vieren, maer
Doch sonder veel gheraes.

Ons Vaenderich is dol ghenoegh,
Die inde kan soo slooft,
Drie vier daghen over een boegh:
’k Haddet schier niet ghelooft,
Daer hy soo trots wil ande kan.
Hy vat die met syn tanden an,
En houter oock sijn handen van,
En slingerts’ over ’t hooft.

Ghelooft dat het wat wesen moet,
Die men kiest tot Sergeans,
Daer een gelach voor vreesen moet,
Zijn immers al wat mans,
Al schijnen 't slechte sullen sneech
Sy drincken groote pullen leech,
Sy roepen: laetse vullen, veech,
Aars hebben wy gien kans.

Ons Korperael wat druystigh is
En daer by al wat vet.
Wonder hy niet meer puystich is,
Daer hy noyt stort noch set.
Hy sal 't doch niet ontloopen, neen:
Hy stuert 't met heele stoopen heen,
Souwer noch wel an knoopen een,
Was 't anders maar ghewet.

De schrijver seyde noch onlanx
Selven tot ons Forier,
Dat hy ghesoffen had viel dranx,
En dat van Wijn en Bier.
Selden dat desen Broeder pocht,
Nochtans oock al syn goeder vocht,
Seyd' hy, niet in een voeder mocht,
't Offici staet hem dier.

W' hebben ons Adelborsten vier,
En Lansmissaten mee,
Wiens keelen altijdt dorsten schier,
Niet weynich praten mee.
Met ons Provoost wy brommen seer,
Die drinckter so uyt kommen meer
Hem droncken eer ick omme keer
En kent wel laten mee.

d'Ouwe soldaten winnen prijs,
Die drincken met verstant
Haer selven en haer sinnen wijs:
Is dat niet Triumphant?
Nu voort an ghy optreckers treckt,
Die garen wel wat leckers leckt,
Siet dat ghy nu als streckers streckt,
En tart het heele Landt.

Beklaagd u niet ghy Princen eel,
Ick van u naem niet roem,
Want seker daer zijnder soo veel,
Dus so ick yemandt noem,
D'ander die souden schelden my,
Dat icker hen niet stelden by:
Van op-spraeck is men selden vry,
Wy missen noch een bloem.

Siet hier nu ghy Drogisten droogh,
Ghy bent het niet alleen,
W' hebben hier oock kannisten hoogh,
Die 't oock konen, soo 'k meen.
Wasser maar geld te winnen mee,
O bloed! wy souden minnen mee,
Wy mosten strax beginnen mee,
Dan waren wy te vreen.

Onse Crijghsraat ghesloten heeft,
Wat vroom of kloeck soldaat
Die aldermeest gegoten heeft,
Te vereeren met staat.
Maackt de Waardin veel trompe diets
En soeckt haar in ontmompen yets
En gheeft haer vande lompen niets,
Ghy krijght de hoochste graat.