Bredero/Koortsigh Lietje

KOORTSIGH LIETJE.

Onlangs vroeg in ’t morgen-rood, &c.

Als Dirckje in syn Koortse lagh,
Die hem het bloed besmette
Met een brandende hette,
Hy sloech sijn ooghjens op en sach,
Dat syn lieve Lijsbette
De selve sieckte lette.
Doen heeft hy gheseyt:
Mijn vriendelijckheyt,
Hoe deert myn u leyt!
Och sterft niet, maer beyt
Want siet ick ben bereyt
Mijn ziel u by te setten.

De vlammen steghen an sijn hart
Sijn tongh hield op van klaghen,
Sijn pols begon te jaghen:
Het scheen dat hy veel styver smart,
Ja doodelijcker plaghen
Om harent wil moest draghen.
Dan doch niet temin,
So nam hy noch in
Sijn soete vriendin
En sieckts-ghesellin,
Met siel en met sin,
Een wonder welbehaghen.

Sy sloot haer ooghjens hallif toe,
Als hy hem neder spreyd
En totter doot bereyde:
Sy sach wel an sijn lipjens doe,
Hy sijn ziel arrebeyde
En al zijn kracht uytbreyde.
Sy riep doen so seer
Met een stemmetje teer:
Mijn Enghel! mijn Eer!
Ick swijm, och mijn Heer,
En ick (seyd’ hy weer),
Gae van mijn sieltje scheyden

De woorden kleefden an de tongh,
Sy bleven legghen swoegen,
Met lieffelijck vernoeghen:
Haer Herten hijghde en de Longh
En dat in sulcker voegen,
Dat al de Aders sloeghen.
Die tuychden ten noot
Haer jammeren groot,
En quellinghen snoot;
Hy sturf in haer schoot
Een suyckerighe doot,
Daer sy haer slap om loegen