Bredero/Van Fobert en Lobbetje

VAN FOBERT EN LOBBETJE.

Stem: ’t Schaep dat voer naer Alleckmaer.

Onse Lobbetjen is so blijt,
So datset over de buurt schier krijt,
Hoe zy-er vryer laet pracchen,
Maer sachje hoe dat Fobert vrijt,
Je souwtje sticken lacchen.

Fobert is fijn en wel bespraackt,
Daer om as hy an ’t praten raackt,
Kan wongder hy versieren.
O Lobbetje (seyt hy) wie het je maackt
Deuse verweende klieren?

Noch se staanje om ’t lijf so juyst,
’t Is t’ongenaertigh wel ekuyst,
Een mensch die souwje schaken.
Staet stil (seyt sy) bruer onbesuyst,
Jy souwtme smeerigh maken.

Fobert die miend strick stracx al waers,
Sy lijckt so quaet dan as en baers,
En ’t is maer klinck-klaer jocken;
Maer dit doet die door-trapte Flaers
Om hum noch mier te locken.

As Lobbetjen seyt, ay sus, sit stil,
Dat is so veul as: ’t is mijn wil,
Maer moetet so wat decken,
En dat hy schoon zijn hangende hil,
Sy souwter seer aentrecken.

Wangt as hy hum wat koeltjes hout,
So mient zy dat sen lieft verkouwt
En kittelt hem in sen zijen,
Waer deur hum Fobert dan verstouwt
En raackt dan dus an ’t vrijen:

O Lobbetjen! dien ick oyt verhief,
Ick hebje so beseten lief,
Ick kan me niet besturen!
Wech, wech (seyd sy) je hebt en brief,
Wech mit je malle kuren.

’t Is mit Fobert al ’edaen,
Wangt Lobbetjen hiet hem altoos gaen
En dat oock hiel ongwaerdigh,
In zy word (so ick heb verstaen)
Hiel spytigh en hovaerdigh.

Hoort alle guyse-gaer,
Fobert en vraeght oock niet na haer,
Hoe seer hy haer ierst minde:
en is ’t gien Lobbetjen, ’t is ien aer,
Hy sel sen diel wel vinden.