In ‘t blauwe van den hemel doekt
een kleene, witte wolke
de zonne mij;
en ‘t witte van die wolke en komt
geen vlekkelooze molke,
geen wolle bij;
geen witgewasschen wolle, noch
geen snee', die, versch gevallen,
te gronde ligt;
zoo wit is, op de boorden van
die witte wolke, ‘t brallen
van ‘t zonnelicht.
‘k En kan ‘t niet meer bezien bijkans,
mijne oogen willen dolen:
‘t is vermiljoen,
dat, zwart in mijnen boek gedrukt,
zoo zwart is als de kolen,
en ‘t rood is groen.
De Leye, die daar stille ligt,
het water in de beken
is rood voortaan;
terwijl, van top tot tee'n, mij als
van ‘t morgenrood ontsteken
de boomen staan.
Het schemert hooge en leege nu,
en, diepe in ‘s hemels gronden,
vandage staat,
beneên dien witten zonnedoek,
in ‘s middags hooge stonden,
de dageraad.
Kortrijk, 8-9/3/1898
