Deze pagina is proefgelezen
DE DAGERAAD.
In ‘t blauwe van den hemel doekt
een kleene, witte wolke
de zonne mij;
en ‘t witte van die wolke en komt
geen vlekkelooze molke,
geen wolle bij;
een kleene, witte wolke
de zonne mij;
en ‘t witte van die wolke en komt
geen vlekkelooze molke,
geen wolle bij;
geen witgewasschen wolle, noch
geen snee', die, versch gevallen,
te gronde ligt;
zoo wit is, op de boorden van
die witte wolke, ‘t brallen
van ‘t zonnelicht.
geen snee', die, versch gevallen,
te gronde ligt;
zoo wit is, op de boorden van
die witte wolke, ‘t brallen
van ‘t zonnelicht.
‘k En kan ‘t niet meer bezien bijkans,
mijne oogen willen dolen:
‘t is vermiljoen,
dat, zwart in mijnen boek gedrukt,
zoo zwart is als de kolen,
en ‘t rood is groen.
mijne oogen willen dolen:
‘t is vermiljoen,
dat, zwart in mijnen boek gedrukt,
zoo zwart is als de kolen,
en ‘t rood is groen.
