Oorlof liedt van M. Jooris Silvanus

Uit Wikisource
Naar navigatie springen Naar zoeken springen

OORLOF LIEDT VAN M. JOORIS SILVANUS, AENDE VERSTROEYDE GHEMEYNTE VAN ANTWERPEN[bewerken]

Na de wyse des 142. Londenschen Psalme: Met mijnder stemme tot den Heere, etc.

Ick neme adieu aen mijne schaepkens al;
Eylacen ick moet u laten;
Adieu mijn alderliefste ghetal,
Die ick nemmermeer can haten;
Adieu broeders en susters ghemeyn,
Adieu lidmaten Christi reyn,
Mijn woorden wilt doch wel vaten.

Oorlof bruyt Christi, adieu lelie soet,
Adieu, wy moeten scheyden;
Oorlof, o lieflijcke ghemeynte goet,
Den tijt moeten wy verbeyden,
Tot dat ons God by een versaemt;
Adieu groen kercke hoogh befaemt,
God sal u noch eens verbreyden.

Oorlof mijn kinders, alderliefste bloet,
Het scheyden is bitter om smaken;
Ghy sijt mijn hert en ziel, sijt dies wel vroet;
In liefden mijn herte sal blaken
Tot u, en nemmermeer ick sal
Vergheten u, int aertsche dal;
Altoos sal ick naer u haken.

Rijst op o Heer, alderliefste God,
Hoe langhe sult ghy slapen?
U lieve volck wert jammerlijck bespot,
Van monicken ende papen
En ander godloose meer,
Die verdrucken u schaepkens teer;
O Heere wilt eens op waken.

Ick roepe tot u, in desen grooten noot,
En bidde voor alle mijn schapen,
Die vanden godtloosen lijden aenstoot,
Na welcke sy hongherich gapen.
Verlost ons Heer, tis meer dan tijt;
Van der wolven tanden ons bevrijdt.
Grijpt selve inde handt die wapen.

Strijdt voor ons Heer, betoont u cracht,
Ghy zijt ons Hulper alleyne.
Dijn is dat coninckrijcke en alle macht;
Eylacen ons hulpe is cleyne:
Wy sijn ellendich in onsen staet,
Ons lijden niemant gade slaet
Onder de menschen ghemeyne.