Overleg gebruiker:Nl maclean

Zondag, 14 Juni 1942[bewerken]

Het huis waar Anne Frank in juni 1942 woonde

Vrijdag 12 Juni was ik al om 6 uur wakker en dat is heel begrijpelijk, daar ik jarig was. Maar om 6 uur mocht ik toch nog niet opstaan, dus moest ik mijn nieuwsgierigheid bedwingen tot kwart voor zeven. Toen ging het niet langer, ik ging naar de eetkamer, waar ik door Moortje (de kat) met kopjes verwelkomd werd.

Om even na zevenen ging ik naar papa en mama en dan naar de huiskamer, om mijn cadeautjes uit te pakken. Het was in de eerste plaats jou die ik te zien kreeg, wat misschien wel een van mijn fijnste cadeau's is. Dan een bos rozen, een plantje, twee takken pinkster-rozen, dat waren die ochtend de kinderen van Flora, die op mijn tafel stonden, maar er kwam nog veel meer.
Van papa en mama heb ik een heleboel gekregen en ook door onze vele kennissen ben ik erg verwend. Zo ontving ik o.a. de Camera Obscura, een gezelschapsspel, veel snoep, chocola, een puzzle, een broche, Nederlandse Sagen en Legenden door Joseph Cohen, Daisy's Bergvacantie, een enig boek, en wat geld, zodat ik me Mythen van Griekenland en Rome kan kopen, fijn!
Dan kwam Lies mij halen en wij gingen naar school. In de pauze tracteerde ik leraren en leerlingen op boterkoekjes en toen moesten we weer aan het werk.
Nu moet ik ophouden. Dáág, ik vind je zo fijn!

Maandag, 15 Juni 1942[bewerken]

Zondagmiddag had ik mijn verjaardag-partijtje. We hebben een film gehad, De Vuurtorenwachter met Rin-tin-tin, die zeer in de smaak viel bij mijn klasgenootjes.

We hadden veel pret en het was heel gezellig. Er waren veel jongens en meisjes. Moeder wil nog altijd weten met wien ik later zou willen trouwen. Ze kan nooit vermoeden, dat het Peter Wessel is, omdat ik het haar destijds zo zonder blikken af blozen uit het hoofd gepraat heb. Met Lies Goosens en Sanne Houtman ben ik al jaren bevriend, het waren mijn beste vriendinnen. Intussen heb ik Jopie de Waal op het Joodse Lyceum leren kennen. Wij zijn veel samen en zij is nu mijn beste vriendin. Lies is nu meer met een ander meisje samen en Sanne is op een andere school en heeft daar vriendinnen.

Klasgenoten Anne Frank op het Joods Lyceum

Naam	Oorlogstijd	Na de oorlog
Jopie de Beer
Nanette 'Nanny' Blitz	kamp Westerbork, in 1943 naar Bergen Belsen, zij was de enige van haar familie die de oorlog overleefde	trouwde in 1953 met John Frederick Konig, kreeg 3 kinderen woont in Brazilië en richtte daar de Anne Frankschool op
Maurice 'Theo' Coster	ondergedoken; noemde zich Theo omdat het minder Joods klonk.	ging op een bromfiets naar Israël, was van plan er 6 maanden te blijven, maar trouwde met Ora en bleef. Ze maakten 140 spelletjes. Schreef: Klasgenoten van Anne Frank, 2009 Schreef: We all wore stars
Hannah 'Hanneli' Goslar	kamp Westerbork en W:Bergen Belsen	emigreerde in 1947 naar Jerusalem, trouwde en kreeg 3 kinderen.
Eefje de Jong	Sobibór
Sally Kimmel	overleefde W:kamp Westerbork	werd in Israël professor scheikunde
Letty de Levie	vader was arts in Westerbork, later met zijn zoon overgeplaatst; Lettie en haar moeder werden door de Russen bevrijd; Tijdens dodenmars droeg vader zijn zoon. Deze werd neergeschoten, vader overleed door uitputting
Jacqueline van Maarsen 1929	haar moeder was Française en mocht de W:jodenster van de persoonsbewijzen verwijderen waarna Jacque weer naar een gewone school mocht	getrouwd, werd boekbinder en schrijfster woont in Amsterdam (2014) Schreef: Je beste vriendin Anne. Schreef: Ik heet Anne, zei ze, Anne Frank
Hennie Metz 1922-1990	Sobibór	woonde sinds 1943 met haar ouders aan de Bergweg 5 in Velp, verhuisde na haar huwelijk in 1957 naar Arnhem
Rachel Metzelaar
Appie Rens
Sam Salomon
Leo Slager	Sobibór
Sally Sprenger
Ru Stoppelman	Sobibór

Zaterdag, 20 Juni 1942[bewerken]

Ik heb een paar dagen niet geschreven, omdat ik eerst eens goed over het hele dagboek-idee moest nadenken. Het is voor iemand als ik een heel eigenaardige gewaarwording om in een dagboek te schrijven. Niet alleen dat ik nog nooit geschreven heb, maar het komt me zo voor, dat later noch ik, noch iemand anders in de ontboezemingen van een dertienjarig schoolmeisje belang zal stellen. Maar ja, eigenlijk komt dat er niet op aan, ik heb zin om te schrijven en nog veel meer om mijn hart over allerlei dingen eens grondig en helemaal te luchten.
‘Papier is geduldiger dan mensen’, dit gezegde schoot me te binnen toen ik, op een van mijn licht-melancholieke dagen, verveeld met mijn hoofd op mijn handen zat en van lamlendigheid niet wist of ik uit moest gaan dan wel thuis blijven, en zo uiteindelijk op dezelfde plek bleef zitten piekeren. Ja, inderdaad, papier is geduldig, en daar ik niet van plan ben dat gecartonneerde schrift, dat de weidse naam ‘dagboek’ draagt, ooit aan iemand te laten lezen, tenzij ik nog eens ooit in mijn leven een vriend of vriendin krijg die dan ‘de’ vriend of vriendin is, kan het waarschijnlijk niemand schelen. Nu ben ik bij het punt beland, waar het hele dagboekidee om begonnen is: ik heb geen vriendin.
Om nog duidelijker te zijn, moet hierop een verklaring volgen, want niemand kan begrijpen dat een meisje van dertien helemaal alleen op de wereld staat; dat is ook niet waar: ik heb lieve ouders en een zuster van 16, ik heb alles bij elkaar geteld zeker wel 30 kennisjes en wat je dan vriendinnen noemt, - ik heb een stoet aanbidders, die me naar de ogen zien en als het niet anders kan, met een gebroken zakspiegeltje in de klas nog een glimp van me trachten op te vangen. Ik heb familie, lieve tantes en ooms, een goed thuis, neen, ogenschijnlijk ontbreekt het me aan niets, behalve aan ‘de’ vriendin. Ik kan met geen van mijn kennisjes iets anders doen dan pret maken, ik kan er nooit toe komen eens over iets anders te spreken dan over alledaagse dingen. Want wat intiemer te worden is niet mogelijk, en daar zit hem de knoop. Misschien ligt dat gebrek aan vertrouwelijkheid bij mij; in ieder geval, het feit is er en het is jammer genoeg ook niet weg te werken.
Daarom dit dagboek. Om nu het idee van een lang verbeide vriendin nog te verhogen in mijn fantasie, wil ik niet zo maar gewoon als ieder ander de feiten in dit dagboek plaatsen, maar wil dit dagboek de vriendin zelf laten zijn en die vriendin heet Kitty.
Daar niemand iets van mijn verhalen aan Kitty zou snappen, als ik zo met de deur in huis kom vallen, moet ik in het kort mijn levensgeschiedenis weergeven, hoewel niet graag.

Mijn vader trouwde pas op zijn 36ste jaar met mijn moeder, die toen 25 was. Mijn zuster Margot werd in 1926 geboren in Frankfurt a/M., op 12 Juni 1929 volgde ik en daar we volbloed -Joden zijn, emigreerden we in 1933 naar Nederland, waar mijn vader aangesteld werd als directeur van de Travies N.V.. Deze staat in nauwe relatie tot de firma Kolen & Co. in hetzelfde gebouw, waarvan vader mede deelgenoot is.

Monument in Frankfurt bij het geboortehuis van Anne Frank

Ons leven verliep met de nodige opwindingen, daar de overgebleven familie niet door Hitlers Jodenwetten gespaard bleef. In 1938 na de progroms vluchtten mijn twee ooms, broers van mijn moeder en belandden veilig in U.S.A. Mijn oude grootmoeder kwam bij ons, ze was toen 73 jaar. Na Mei 1940 ging het bergaf met de goede tijden: eerst de oorlog, de capitulatie, intocht der Duitsers, waarna de ellende voor ons Joden begon. Jodenwet volgde op Jodenwet.

Joden moeten een Jodenster dragen. Joden moeten hun fietsen afgeven. Joden mogen niet in de tram, Joden mogen niet meer in auto's rijden. Joden mogen alleen van 3-5 uur boodschappen doen en alleen in Joodse winkels, waar ‘Joods lokaal’ opstaat. Joden mogen vanaf 8 uur 's avonds niet op straat zijn en ook niet in hun tuin zitten, noch bij kennissen. Joden mogen zich niet in schouwburgen, bioscopen of andere voor vermaak dienende plaatsen ophouden, Joden mogen in het openbaar generlei sport beoefenen, ze mogen geen zwembad, tennisbaan, hockeyveld of andere sportplaats betreden. Joden mogen ook niet bij Christenen aan huis komen. Joden moeten op Joodse scholen gaan en nog veel meer van dergelijke beperkingen.

Tijdens de Tweede Wereldoorlog moesten Joden boven de leeftijd van zes jaar in bijna het gehele door de nazi's bezette Europa een Jodenster dragen, met uitzondering van Finland, Noorwegen, Denemarken en Vichy-Frankrijk. Dit kenteken bestond uit een zwart getekende zespuntige ster uit gele stof ter grootte van een handpalm met de tekst (in de landstaal) in zwarte letters 'Jood'. De ster diende om Joden te identificeren. De Jodenster moest zichtbaar en vast opgenaaid op de linkerkant ter borsthoogte van het kledingstuk gedragen worden.

Zo ging ons leventje door en we mochten dit niet en dat niet. Jopie zei altijd tegen me: ‘Ik durf niets meer te doen, want ik ben bang dat het niet mag’. Onze vrijheid werd dus zeer beknot, maar het is nog uit te houden.
Oma stierf in Januari 1942; niemand weet hoeveel ik aan haar denk en nog van haar houd.
Al in 1934 kwam ik in de kleuterklas van de Montessorischool en ben verder op deze school gebleven. In 6B kwam ik bij de directrice, mevr. K., terecht; wij namen hartroerend afscheid aan het einde van het schooljaar en huilden alle twee. In 1941 werd ik, evenals mijn zuster Margot, naar het Joodse Lyceum overgeplaatst, zij in de 4de en ik in de 1ste klas.
Met ons gezin van vier gaat het nog steeds goed en zo ben ik dan op de huidige datum aangeland.

Die Versteckten im Hinterhaus
Name	Pseudonym	Geboren	Gestorben
Otto Heinrich Frank	Frederik Aulis / Robin (bei Anne)	12. Mai 1889 in Frankfurt am Main	19. August 1980 in Birsfelden bei Basel
Edith Frank-Holländer	Nora Aulis / Robin (bei Anne)	16. Januar 1900 in [Aachen	6. Januar 1945 im KZ Auschwitz-Birkenau
Margot Frank	Betty Aulis / Robin (bei Anne)	16. Februar 1926 in Frankfurt am Main	Anfang März 1945 im [KZ Bergen-Belsen
Annelies Marie Frank	Anne Aulis / Robin (bei Anne)	12. Juni 1929 in Frankfurt am Main	Anfang März 1945 im KZ Bergen-Belsen
Hermann van Pels	Hans van Daan (bei Anne) Hermann van Daan (im Buch)	31. März 1898 in Gehrde
Auguste van Pels	Petronella van Daan	29. September 1900 in Buer (Melle)	9. April 1945 in Raguhn, Außenlager des KZ Buchenwald
Peter van Pels	Alfred van Daan (bei Anne) Peter van Daan (im Buch)	8. November 1926 in Osnabrück	5. Mai 1945 im KZ Mauthausen
Fritz Pfeffer	Albert Dussel	30. April 1889 in Gießen	20. Dezember 1944 im KZ Neuengamme

Die Helfer der Versteckten
Name	Pseudonym	Geboren	Gestorben
Miep Gies-Santrouschitz	Anne van Santen (bei Anne)	15. Februar 1909 in Wien	11. Januar 2010 in Amsterdam
Jan Gies	Henk van Santen (bei Anne)	18. Oktober 1905 in Amsterdam	26. Januar 1993 in Amsterdam
Victor Kugler	Harry Kraler (bei Anne)	5. oder 6. Juni 1900 in Vrchlabí	16. Dezember 1981 in Toronto
Johannes Kleiman	Simon Koophuis (bei Anne)	1896 in Zaanstad	30. Januar 1959 in Amsterdam
Elisabeth „Bep“ van Wijk-Voskuijl	Elly Kuilmans (bei Anne)	5. Juli 1919 in Amsterdam	6. Mai 1983 in Amsterdam

Vrijdag, 19 Maart 1943[bewerken]

Lieve Kitty,
De teleurstelling was de vreugde al in een uur gevolgd en had de laatstgenoemde achterhaald. Turkije is nog niet in oorlog, de minister daar sprak enkel van een spoedige opheffing der neutraliteit. Op de Dam stond een krantenverkoper die schreeuwde: ‘Turkije aan de kant van Engeland!’ De kranten werden hem op die manier uit de handen gegrist. Zo heeft het verheugende bericht ook ons bereikt.

De 500- en 1000-gulden-briefjes

worden ongeldig verklaard. Dat is een grote strop voor alle zwartehandelaren en dergelijke, maar nog meer voor eigenaars van ander zwart geld en ondergedokenen. Men moet, als men een duizend-gulden-biljet wil inwisselen, precies verklaren en bewijzen boe men er aan is gekomen. Belastingen mogen er nog wel mee worden betaald, ook dit laatste loopt volgende week af.

Dussel heeft een trapboormachine ontvangen, ik zal dan wel gauw een ernstige nakijkbeurt krijgen.
De Führer aller Germanen heeft gesproken voor gewonde soldaten. Het was treurig om aan te horen. Vraag en antwoord gingen ongeveer zo:
‘Heinrich Scheppel is mijn naam’. ‘Waar gewond?’
‘Bij Stalingrad’.
‘Wat gewond?’
‘Twee afgevroren voeten en een gewrichtsbreuk aan de linkerarm’.
Precies zo gaf de radio dit verschrikkelijke marionettentheater aan ons door. De gewonden leken wel trots op hun verwondingen, hoe meer hoe beter. Eentje kwam van de ontroering, dat hij den Führer de hand mocht reiken (als hij die tenminste nog had), haast niet uit zijn woorden.
Je Anne.

Dinsdag, 6 Juni 1944[bewerken]

Liefste Kitty,

‘This is D.-day’, zei om 12 uur de Engelse radio en terecht, ‘This is the day’, de invasie is begonnen!

Vanochtend om acht uur berichtten de Engelsen: zwaar bombardement van Calais, Boulogne, Le Hâvre en Cherbourg, alsmede Pas de Calais (Zoals gewoonlijk). Verder een veiligheidsmaatregel voor de bezette gebieden, alle mensen die in de zône van 35 km van de kust wonen, moeten zich op bombardementen voorbereiden. Zo mogelijk zullen de Engelsen een uur van te voren pamfletten uitwerpen.
Volgens Duitse berichten zijn er Engelse parachutetroepen aan de Franse kust geland. Engelse landingsboten in gevecht met Duitse mariniers, aldus de B.B.C.
Discussie in het Achterhuis om negen uur aan het ontbijt: Is dit een proeflanding net als twee jaar geleden bij Dieppe?
Engelse uitzending in het Duits, Nederlands, Frans en andere talen om 10 uur: ‘The invasion has begun!’ Dus: de ‘echte’ invasie. Engelse uitzending in het Duits 11 uur: Speech van opperbevelhebber Generaal Dwight Eisenhower.
Engelse uitzending in het Engels 12 uur: ‘This is D.-day’. Generaal Eisenhower zei tegen het Franse volk: ‘Stiff fighting will come now, but after this the victory. The year 1944 is the year of complete victory, good luck!’
Engelse uitzending in het Engels één uur (vertaald):

11000 vliegtuigen staan gereed en vliegen onophoudelijk af en aan om troepen neer te laten en achter de linies te bombarderen. 4000 landingsvaartuigen plus kleine boten brengen tussen Cherbourg en Le Hâvre onophoudelijk troepen en materiaal aan wal. Engelse en Amerikaanse troepen zijn al in harde gevechten gewikkeld. Speeches van Gerbrandy, den eersten Minister van België, Koning Haakon van Noorwegen, de Gaulle voor Frankrijk, den Koning van Engeland en niet te vergeten Churchill.

.

Het Achterhuis in opschudding! Zou dan nu werkelijk de lang verbeide bevrijding naderen, de bevrijding waarover zo veel gesproken is, maar die toch tè mooi is, tè sprookjesachtig om ooit werkelijkheid te kunnen worden? Zou dit jaar, 1944, ons de overwinning schenken? We weten het ook nu nog niet, maar de hoop doet ons herleven, maakt ons weer moedig, maakt ons weer sterk. Want moedig moeten wij de vele angsten, de ontberingen en het lijden doorstaan, nu komt het er op aan om kalm en standvastig te blijven. Nu meer dan ooit is het zaak de nagels in het vlees te drukken en niet te schreeuwen. Schreeuwen van ellende kunnen Frankrijk, Rusland, Italië en ook Duitsland, maar wij hebben daar het recht nog niet toe!

O Kitty, het mooiste van die invasie is, dat ik het gevoel heb, dat er vrienden in aantocht zijn. Die vreselijke Duitsers hebben ons zo lang onderdrukt en het mes op de keel gezet, dat de gedachten aan vrienden en uitredding ons met vertrouwen bezielt!

Nederlandse marine officier vertelt over de invasie

Nu geldt het niet meer de Joden, nu geldt het Nederland en heel bezet Europa. Misschien, zegt Margot, kan ik met September of October toch nog naar school.
Je Anne.
P.S. Ik zal je van de nieuwste berichten op de hoogte houden!