Louise een meer presentabel voorkomen te geven; eindelijk kwamen de beide zusters binnen.
Juffrouw Sophie was een mooi meisje en haars vaders lieveling. Hij ging van het groote plan zwanger, voor haar een' echtgenoot in de hoogste kringen te zoeken, en hij was onvermoeid, haar opmerkzaam op zoogenaamd goede partijen te maken. Half in ernst half in scherts luisterde zij naar hem, maar toen hij op zekeren dag haar den kamerheer George Delphin als eene geschikte partij voorsloeg, dacht zij wat ernstiger over de zaak na en besloot eene poging te wagen. Zij zag er van avond allerliefst uit in hare witte baljapon, waarvan de rok en het zijden lijf rijk met strikken waren gegarneerd. Zij fluisterde haar moeder even in welke moeite zij had gehad, Louise in een ander toilet te doen verschijnen, en mengde zich toen onder de gasten.
Louise zag er uit als een slachtoffer. Zij had nu eene witte japon aan, en ook handschoenen, die bij het overige toilet pasten; in het laatste oogenblik was het der kamenier zelfs nog gelukt haar een takje meibloemen in het haar te steken.
Met angstige blikken zag zij overal naar Hans rond; maar daar zij hem niet in het oog kon krijgen, liet zij zich eerst voor éénen dans, en toen voor nog eenen engageeren.... wat haar óók verboden was; ten laatste stond zij, voor zij het zelf wist, te midden van een groepje jonge dames, met wie zij naar hartelust praatte en lachte; toen een der heeren haar het balboekje uit de hand nam, ten einde zijnen naam nog bij een der dansen te schrijven, was zij zelf ten uiterste verwonderd, dat hij het haar zichtbaar teleurgesteld teruggaf—voor alle dansen was zij reeds geëngageerd.
Hare beste vriendin, Caroline Hjelm, zeide haar, dat zij er nooit zoo goed had uitgezien als van avond, maar Louise's hart klopte zeer onrustig.
