Pagina:Bilderdijk, Navonkeling 2 (1854).djvu/8

Ja: de akker zal zich jaar aan jaar
 Met nieuwe klei bevrachten.

Zoo voedt de Nijl Egyptenband
 In plaats van vruchtbre regen;
Zoo mest de Rhijn heit ’t vlotte zand,
 Zijn boorden uitgestegen.

De Bouwman, door den grond gespijst,
 Ziet dan de stroomen zwellen,
En alles om hem, keer aan keer,
 Bedekken met hun wellen.

Zijn schranderheid beveiligt zich
 Met heuvels op te werpen;
Daar wacht hy ’s waters afloop af,
 En woont op hooge terpen.

Gelukkig Land, door God bestemd,
 Een nijver volk te voeden,
Dat trouw en braafheid eeren zou
 In ’t midden van zijn vloeden!

Ach, had de kunst heur list gespaard,
 Natuur heur recht gegeven!
Thands zouden we op steeds hooger grond
 Verzekerd mogen leven.

Wy vreesden dan geen Noodorkaan
 Die dijk en dam doet wijken,
En ’t aan hun schuts betrouwde land
 Zou voor geen vloed bezwijken!

Doch neen, Romeinsche hoogmoed kwam,
 En wist Natuur te temmen,
Leî ’t stroomgeweld in grachten af
 En keerde ’t overzwemmen.

De dijken rezen trotsch en fier,
 Rivieren kregen banden.
Dan, geen in ’t rond te spreiden slib
 Verhoogt de lage landen! —

Ja, wat de stroomvliet met zich voert
 Laat wei’ en akkers drooger,
Maar zinkt in d’engen stroomkil neêr,
 En ’t water wordt steeds hooger.

De vlakte wordt een diepen kuil,
 Van geen rivier doorsneden,