genden het geven; maar eindelijk schoot de Engelschman uit zijne sterkte te voorschijn, en riep uit, dat hij het wel zeggen zoude, want dat hij de beleedigde was, of liever, dat het zijne Koningin gold en den Graaf en de heele Engelsche natie. Dat was geene kleinigheid; ook stelde zich Prouninck met geduld en met aandacht tot luisteren.
Maar nauwelijks was de man een weinig met zijn verslag gevorderd, of sommigen der scholieren begonnen uit te barsten van lachen; een paar onder hen vatten den afgebroken draad van ’t verhaal op en lichtten dat toe op hunne wijze, waarop de schutters een gelijk blijk van vroolijkheid gaven, en op het punt schenen, af te trekken, zoo de tegenwoordigheid van den eersten Magistraat hen niet had teruggehouden.
Het gezicht van Jan Cornelisz. integendeel verduisterde, maar de Engelsche soldaten zagen elkander aan, ook lachend en als beschaamd over hunne verwoedheid; en de Burgemeester zelf schudde wel het hoofd, maar toch met blijkbare moeite om zijn magistraten-ernst te bewaren. Eindelijk zeide hij:
»Ei, zie doch! door zulke zottelijke kwestiën komt de stad in dissensiën en oproer, worden burgers en bondgenooten tegens elkander in ’t harnas gejaagd en gebracht elkander te haten, en wat het ergste is, des Graven van Leycester’s naam daarin op onbetamelijke wijze gemengd tot verkleining der achting, die de Engelsche natie onder ons moest genieten. Komt, mannen! ik zie ditmaal niet, dat één van u zóó onschuldig of zóó weerloos zich toonde, dat de gerechtigheid zich uwe zaak moet aantrekken. Daar nadert vast de hulpe en versterking, die Mylord North hier heenzendt. Ik hoor den trom roeren. Gaat stillekens uitéén, vóórdat dit rot nadert. Gij hebt satisfactie genomen en gegeven, meer dan genoeg was voor zulk eene kleine oorzaak. Met wat kwetsuren en builen komt gij er af. Jongelieden! drijft niet meer den spot met het Engelsch nationaal gevoel, dat zeer prikkel-
