— De signora Felicia is op dit oogenblik de bruid van den Doge en toeft het voegelijkst in haar eigen paleis, hernam Manfrede.
— Ik heb geen recht hierin uwe vrijheid te beperken, en de Armeniër verhinderde het niet, dat Malipieri de jonkvrouw in de gondel terug voerde.
— Signor, zoo u goud noodig mocht zijn tot uwe onderneming, ik heb volmacht om u tot tien duizend dukaten aan te bieden.
— Ik heb geen goud noodig voor den dienst, die Venetië van mij vergt! riep Manfrede hem toe en duidde zijn gondelier den weg, dien hij nemen moest.
— Zult gij gehoorzamen, vroeg Felicia, toen zij samen waren, met eene zachte, doffe stem…
— Felicia! toen de avogador mij sprak van een dienst aan de republiek, waardoor ik u zou verdienen, voedde ik hoop dat er eene zijn zoude, die in de registers van ’t gulden boek, en in die van ons geslacht mocht zijn opgeteekend. Daarvoor het uiterste te wagen, scheen mij licht; maar ik was ook voorbereid op een dier vreeselijke geheime diensten, die de Staats-inquisitie somtijds van hare edelste zonen vergt; en in dat geval, Felicia, zou ik gehoorzaamd hebben met gekrenkt gevoel: maar toch, gehoorzaamd, want het is in ’t eind een strijd van man tegen man; maar dit, dat men nu vergt, is…
— Eene laagheid, Manfrede? Ik zeg u, geloof niet dat gij, mij verdienen kunt door eene laagheid.
— Ik ben een Malipieri! signora, en deze waarschuwing behoef ik niet. De last, dien men mij opdraagt, is afschuwelijk, juist omdat men dien aan mij opdraagt, maar, ik had mijne redenen om dien toch te aanvaarden.
— En te volbrengen? vroeg zij angstig.
— Signora, vraag mij niet wat ik doen zal, maar geloof dit zoo wij gescheiden worden — zult gij mij kunnen betreuren niet verachten.
Felicia kon geen ander antwoord verkrijgen, en geene meerdere opheldering. In zwijgende neêrslachtigheid, zonder elkander aan te zien of toe te spreken, bleven zij samen den verderen tocht. Manfrede zeker verdiept in zoo ernstige en zoo
